Ο Όσιος Ανίνας από νεαρή ηλικία αγάπησε την ησυχία και την άσκηση. Σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων έχασε τους γονείς του και αποσύρθηκε στην έρημο της Μεσοποταμίας. Εκεί παρέμεινε κοντά σε έναν μοναχό ονόματι Μαϊουμά, ο οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και έμεινε πλησίον του. Η άσκησή τους ήταν πολύ αυστηρή, σε τέτοιο βαθμό που οι Όσιοι έτρωγαν, πολλές φορές, ανά σαράντα ημέρες. Όταν ο μοναχός Μαϊουμάς αναχώρησε από τον τόπο αυτό, ο Όσιος παρέμεινε εκεί και ασκήτευε ως ερημίτης και ησυχαστής. Και επειδή με τον αγώνα του υπέταξε τα πάθη της σαρκός, έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της υποταγής των άγριων θηρίων.
Η φήμη του Οσίου ξεπέρασε τα όρια του ασκητηρίου του και πλήθος πιστών τον επισκέπτονταν για να λάβουν την ευχή του, να ακούσουν πνευματικές συμβουλές και να θεραπευθούν. Ο Όσιος είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας και με την προσευχή του θεράπευε τους πάσχοντες και ασθενείς.
Ακόμη και το νερό που χρειαζόταν ο Όσιος το μετέφερε στο κελί του από τον Ευφράτη ποταμό. Για τον λόγο αυτό και τις ανάγκες των προσκυνητών έκτισε μια μικρή δεξαμενή. Όταν κάποτε τον επισκέφθηκαν πολλοί, ο Όσιος διέταξε τον υποτακτικό του να φέρει νερό, για να ξεδιψάσουν οι ταξιδιώτες. Εκείνος του είπε ότι το νερό ήταν ελάχιστο και δεν θα αρκούσε για όλους. Ο Άγιος τότε έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, προσευχήθηκε με πίστη και είπε στον διακονητή να πάει να αντλήσει νερό για τους διψασμένους προσκυνητές. Και, ω του θαύματος! Η δεξαμενή ήταν γεμάτη νερό δροσερό και καθαρό. Και πάντες εξεπλάγησαν και δόξαζαν τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.
Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή ο Όσιος Ανίνας μετέφερε ο ίδιος το νερό από τον ποταμό, το πληροφορήθηκε ο Επίσκοπος Καισαρείας Πατρίκιος και του χάρισε ένα αχθοφόρο ζώο, ώστε να τον απαλλάξει από τον κόπο. Κάποια μέρα όμως προσήλθε στο κελί του Οσίου ένας πτωχός άνθρωπος, τον οποίο πίεζε ο δανειστής του και του διηγήθηκε το πρόβλημά του. Ο όσιος δεν θέλησε να τον αφήσει να φύγει με άδεια χέρια και του προσέφερε το ζώο, για να το πουλήσει και να ξεχρεώσει τον δανειστή του.
Ο Όσιος Ανίνας έκανε και άλλα πολλά θαύματα και διήλθε τον βίο του ευεργετώντας τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους πάσχοντες και τους πτωχούς.
Εγκαταβίωσε στο ασκητήριό του ενενήντα πέντε χρόνια, χωρίς να μετακινηθεί από τον τόπο αυτό. Συνέστησε δε και Αδελφότητα, την οποία αποτελούσαν πολλοί ασκητές. Λίγο πριν το μακάριο τέλος του, συγκέντρωσε τα μέλη της Αδελφότητας, όρισε τον διάδοχό του και στην συνέχεια ευλόγησε τους μοναχούς. Λίγες ημέρες μετά ο Όσιος Ανίνας κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία εκατόν δέκα ετών.
