¹⁰ εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· ¹¹ οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν. ¹² Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον· ¹³ ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου· ¹⁴ ἀλλ’ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος. ¹⁵ Ἀλλ’ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα· εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέθανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ἐν χάριτι τῇ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε. ¹⁶ καὶ οὐχ ὡς δι’ ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρίμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα.

¹⁰ Διότι, ἐάν, ὅταν ἤμεθα ἐχθροί, ἐσυμφιλιώθημεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ του, πολὺ περισσότερον τώρα, ποὺ ἐσυμφιλιώθημεν, θὰ σωθῶμεν διὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ὑπάρχει πλέον ἀνάγκη νὰ ἀποθάνῃ, ἀλλὰ ζῇ ἔνδοξος εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὡς μεσίτης ὑπὲρ ἡμῶν. ¹¹ Ὄχι δὲ μόνον θὰ σωθῶμεν, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα διὰ τὰς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ· καυχώμεθα δὲ διὰ μέσου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου τώρα ἐλάβομεν τὴν συμφιλίωσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ. ¹² Ναί· ἐσυμφιλιώθημεν ὅλοι μὲ τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἔγινε λοιπὸν διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ ἀνθρώπου κάτι ἀνάλογον πρὸς ἐκεῖνο, ποὺ ἔγινεν εἰς τὴν πτῶσιν του. Καθὼς δηλαδὴ δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, ἐμβῆκεν εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος ἡ ἁμαρτία καὶ διὰ μέσου τῆς ἁμαρτίας ἐμβῆκεν ὁ θάνατος, καὶ ἔτσι ὁ θάνατος διεδόθη εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀδὰμ ὅλοι οἱ ἀπόγονοί του ἡμάρτησαν, ἔτσι καὶ διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ δικαίωσις μετεδόθη εἰς ὁλόκληρον τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. ¹³ Εἶναι δὲ φανερόν, ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς παραβάσεως τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἑξαπλώθησαν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Διότι μέχρι τῆς ἐποχῆς ποὺ ἐδόθη ὁ γραπτὸς νόμος, ὑπῆρχεν εἰς τὸν κόσμον ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ ὑπῆρχεν ἡ συνέπεια αὐτῆς, ὁ θάνατος δηλαδή. Ἡ ἁμαρτία ὅμως δὲν λογαριάζεται καὶ δὲν καταλογίζεται ὡς ἐνοχή, ὅταν δὲν ὑπάρχῃ νόμος, διὰ τῆς παραβάσεως τοῦ ὁποίου συντελεῖται ἡ ἁμαρτία. ¹⁴ Ἀλλ’ ὅμως, μολονότι δὲν ὑπῆρχε νόμος, ἐν τούτοις κατεξουσίασεν ὁ θάνατος ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Μωϋσέως καὶ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, ποὺ δὲν ἡμάρτησαν διὰ παραβάσεως ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ παρομοίως πρὸς τὸν Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. ¹⁵ Ἀλλὰ δὲν ἔβλαψε τόσον πολὺ ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ὅσον μᾶς ὠφέλησε καὶ μᾶς εὐηργέτησεν ἡ χάρις, ποὺ μᾶς ἔφερεν ὁ Χριστός. Διότι, ἐὰν διὰ τοῦ παραπτώματος τοῦ ἑνός, ἤτοι τοῦ Ἀδάμ, ἀπέθανον οἱ πολλοί, ἤτοι ἡ ἐξ αὐτοῦ καταγομένη ἀνθρωπότης, ἀσυγκρίτως περισσότερον ἡ χάρις, ἡ ὁποία μᾶς δίδεται ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ἡ δωρεά, ποὺ μᾶς ἐξησφάλισε μὲ τὴν χάριν ὁ ἕνας ἄνθρωπος, Ἰησοῦς Χριστός, ἐδόθη μὲ τὸ παραπάνω καὶ ἐπερίσσευσεν εἰς τοὺς πολλούς. ¹⁶ Καὶ δὲν ἔγινε διὰ τὸ δώρημα, ὅπως ἔγινε μὲ τὸν ἕνα ποὺ ἡμάρτησε. Διότι ἡ μὲν καταδικαστικὴ ἀπόφασις, μὲ τὴν ὁποίαν κατεκρίθη ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ, ἔγινε δι’ ἐν ἁμάρτημα καὶ μίαν παράβασιν καταδίκη ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ χαριστικὴ ὅμως ἀπόφασις καὶ πρᾶξις τοῦ Θεοῦ συνεχώρησε πολλά, ἀναρίθμητα παραπτώματα, τὰ παραπτώματα ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους καὶ ἔγινεν ἔτσι ἀπόφασις, μὲ τὴν ὁποίαν ἐδικαιώθησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

¹⁰ Διότι εάν, ενώ ήμεθα εχθροί, εσυμφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του σταυρικού θανάτου του Υιού του, πολύ περισσότερον τώρα, που έχομεν συμφιλιωθή, θα σωθώμεν δια μέσου του ζώντος αιωνίως πλησίον του Θεού Κυρίου, αρχιερέως και μεσίτου ημών Ιησού Χριστού. ¹¹ Και όχι μόνον θα σωθώμεν, αλλά απολαμβάνοντες από τώρα τας ευεργεσίας του Θεού, καυχώμεθα εν αυτώ δια μέσου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου τώρα επήραμεν δωρεάν την συμφιλίωσιν μας με τον Θεόν. ¹² Εγινε δε αυτή η συμφιλίωσις κατά κάποιον ανάλογον τρόπον, με εκείνον που είχε γίνει δια της πτώσεως του Αδάμ η αποστασία και εχθρότης· όπως δηλαδή δι' ενός ανθρώπου, δια του Αδάμ, “εισήλθεν η αμαρτία στο ανθρώπινον γένος” και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι απλώθηκε και εκυράρχησεν εις όλους τους ανθρώπους ο θάνατος, επειδή εν τω Αδάμ όλοι ημάρτησαν, έτσι και δια του Ιησού Χριστού εισήλθε και προσφέρεται εις όλον το ανθρώπινον γένος η δικαίωσις. ¹³ Διότι μέχρι της εποχής που εδόθη ο Νομος υπήρχεν η αμαρτία στον κόσμον, αλλ' η αμαρτία δεν κατελογίζεται ως ενοχή και ευθύνη, εφ' όσον δεν υπάρχει ο συγκεκριμένος νόμος, που την απαγορεύει. ¹⁴ Εν τούτοις, μολονότι δεν υπήρχε ο Νομος, ο θάνατος εκυριάρχησε από τον Αδάμ μέχρι του Μωϋσέως και στους απογόνους του Αδάμ, οι οποίοι, ενώ ημάρτανον, δεν είχαν αμαρτήσει με παράβασιν συγκεκριμένης εντολής, όπως ο Αδάμ. Ο δε Αδάμ είναι και προεικόνισμα του μέλλοντος νέου Αδάμ, δηλαδή του Χριστού. ¹⁵ Αλλ' η χάρις του Χριστού ευηργέτησε πολύ περισσότερον, παρ' όσον έβλαψεν η παράβασις του Αδάμ· διότι, εάν με την παράβασιν του ενός, δηλαδή του Αδάμ, απέθαναν σωματικώς και πνευματικώς οι πολλοί, πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού και η δωρεά της σωτηρίας, που δίδεται δια της χάριτος του ενός ανθρώπου, του Ιησού Χριστού, επλεόνασε πλουσίως εις πολλούς, εις αυτούς δηλαδή που επίστευσαν. ¹⁶ Και η ανεκτίμητος δωρεά του Χριστού δεν είναι όπως η βλάβη από την αμαρτίαν του ενός, αλλ' ασυγκρίτως μεγαλυτέρα, αφού εξαλείφει αναρίθμητα πλήθη αμαρτιών. Διότι η μεν καταδίκη της παραβάσεως του Αδάμ έγινε δι' ένα μόνον αμάρτημα και επεξετάθη εις όλον τον κόσμον. Η χάρις όμως και η δωρεά από την σταυρικήν θυσίαν του Χριστού έσβησε τα πλήθη των παραπτωμάτων όλου του ανθρωπίνου γένους, ώστε να ημπορούν οι πάντες να εύρουν την δικαίωσιν.

²³ Καὶ ἐμβάντι αὐτῷ εἰς τὸ πλοῖον ἠκολούθησαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. ²⁴ καὶ ἰδοὺ σεισμὸς μέγας ἐγένετο ἐν τῇ θαλάσσῃ, ὥστε τὸ πλοῖον καλύπτεσθαι ὑπὸ τῶν κυμάτων· αὐτὸς δὲ ἐκάθευδε. ²⁵ καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἤγειραν αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα. ²⁶ καὶ λέγει αὐτοῖς· Τί δειλοί ἐστε, ὀλιγόπιστοι; τότε ἐγερθεὶς ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη. ²⁷ οἱ δὲ ἄνθρωποι ἐθαύμασαν λέγοντες· Ποταπός ἐστιν οὗτος, ὅτι καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ;

²³ Καὶ ὅταν αὐτὸς ἐμβῆκεν εἰς τὸ πλοῖον, τὸν ἠκολούθησαν οἰ μαθηταί του. ²⁴ Καὶ ἰδοὺ ἔγινε τρικυμία μεγάλη εἰς τὴν θάλασσαν, ἡ ὁποία ἔσειεν ἀπὸ τὸ βάθος τὰ νερά της μέχρι σημείου, ὥστε τὸ πλοῖον νὰ σκεπάζεται ἀπὸ τὰ κύματα· αὐτὸς δὲ ἐκοιμᾶτο. ²⁵ Καὶ ἀφοῦ ἦλθαν κοντά του οἱ μαθηταί του, τὸν ἐξύπνησαν λέγοντες· Κύριε, σῶσε μας· χανόμεθα. ²⁶ Καὶ λέγει εἰς αὐτούς· Διατὶ εἶσθε δειλοί, ὦ ὀλιγόπιστοι; Τότε, ἀφοῦ ἐσηκώθη ὄρθιος, διέταξε μὲ αὐστηρότητα τοὺς ἀνέμους καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἔγινεν ἀμέσως μεγάλη γαλήνη. ²⁷ Οἱ ἄνθρωποι δέ, ὅσοι εἶδαν καὶ ὅσοι ἤκουσαν τὸ θαῦμα, ἐθαύμασαν λέγοντες· Τί ἄνθρωπος εἶναι αὐτός; Εἶναι πολὺ μεγαλύτερος ἀπὸ ὅ,τι τὸν ἐθεωρούσαμεν ἕως τώρα, διότι καὶ οἰ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουν εἱς αὐτόν.

²³ Και όταν εμπήκε στο πλοίον, τον ηκολούθησαν οι δώδεκα μαθηταί του. ²⁴ Και ιδού έγινε θύελλα ισχυρά, αναταραχή και τρικυμία μεγάλη εις την θάλασσαν, ώστε το πλοίον να σκεπάζεται από τα κύματα. Ο δε Ιησούς εκοιμάτο. ²⁵ Και προσήλθαν έντρομοι οι μαθηταί καντά του και τον εξύπνησαν λέγοντες· “Κυριε σώσε μας, χανόμαστε”. ²⁶ Και λέγει προς αυτούς· “ω ολιγόπιστοι, διατί είσθε τόσον δειλοί;” Τοτε, αφού εσηκώθη όρθιος, διέταξε με εξουσίαν και επέπληξε τους ανέμους και την θάλασσαν και αμέσως έγινε γαλήνη μεγάλη. ²⁷ Οι δε άνθρωποι, όσοι είδαν και ήκουσαν το καταπληκτικόν αυτό γεγονός, εθαύμασαν και έλεγαν· τι άνθρωπος είναι αυτός, αφού και οι άνεμοι και η θάλασσα υποτάσσονται εις αυτόν;