² ἐπ᾿ ὄρους πεδινοῦ ἄρατε σημεῖον, ὑψώσατε τὴν φωνὴν αὐτοῖς, μὴ φοβεῖσθε, παρακαλεῖτε τῇ χειρί· ἀνοίξατε, οἱ ἄρχοντες. ³ ἐγὼ συντάσσω καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς· [ἡγιασμένοι εἰσί, καὶ ἐγὼ ἄγω αὐτούς]. γίγαντες ἔρχονται πληρῶσαι τὸν θυμόν μου χαίροντες ἅμα καὶ ὑβρίζοντες. ⁴ φωνὴ ἐθνῶν πολλῶν ἐπὶ τῶν ὀρέων, ὁμοία ἐθνῶν πολλῶν, φωνὴ βασιλέων καὶ ἐθνῶν συνηγμένων. Κύριος σαβαὼθ ἐντέταλται ἔθνει ὁπλομάχῳ ⁵ ἔρχεσθαι ἐκ γῆς πόρρωθεν ἀπ᾿ ἄκρου θεμελίου τοῦ οὐρανοῦ, Κύριος καὶ οἱ ὁπλομάχοι αὐτοῦ, τοῦ καταφθεῖραι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. ⁶ ὀλολύζετε, ἐγγὺς γὰρ ἡμέρα Κυρίου, καὶ συντριβὴ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἥξει· ⁷ διὰ τοῦτο πᾶσα χεὶρ ἐκλυθήσεται καὶ πᾶσα ψυχὴ ἀνθρώπου δειλιάσει. ⁸ καὶ ταραχθήσονται οἱ πρέσβεις καὶ ὠδῖνες αὐτοὺς ἕξουσιν, ὡς γυναικὸς τικτούσης· καὶ συμφοράσουσιν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἐκστήσονται καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῶν ὡς φλὸξ μεταβαλοῦσιν. ⁹ ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καὶ ὀργῆς θεῖναι τὴν οἰκουμένην ἔρημον καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ αὐτῆς. ¹⁰ οἱ γὰρ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ ᾿Ωρίων καὶ πᾶς ὁ κόσμος τοῦ οὐρανοῦ τὸ φῶς οὐ δώσουσι, καὶ σκοτισθήσεται τοῦ ἡλίου ἀνατέλλοντος, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φῶς αὐτῆς. ¹¹ καὶ ἐντελοῦμαι τῇ οἰκουμένῃ ὅλῃ κακὰ καὶ τοῖς ἀσεβέσι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν· καὶ ἀπολῶ ὕβριν ἀνόμων, καὶ ὕβριν ὑπερηφάνων ταπεινώσω. ¹² καὶ ἔσονται οἱ καταλελειμμένοι ἔντιμοι μᾶλλον ἢ τὸ χρυσίον τὸ ἄπυρον, καὶ ὁ ἄνθρωπος μᾶλλον ἔντιμος ἔσται ἢ ὁ λίθος ὁ ἐκ Σουφίρ. ¹³ ὁ γὰρ οὐρανὸς θυμωθήσεται καὶ ἡ γῆ σεισθήσεται ἐκ τῶν θεμελίων σαβαὼθ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἐπέλθῃ ὁ θυμὸς αὐτοῦ.



⁴ καὶ ἐκάθισεν ἡ κιβωτὸς ἐν μηνὶ τῷ ἑβδόμῳ, ἑβδόμῃ καὶ εἰκάδι τοῦ μηνός, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ᾿Αραράτ. ⁵ τὸ δὲ ὕδωρ ἠλαττονοῦτο ἕως τοῦ δεκάτου μηνός· καὶ ἐν τῷ δεκάτῳ μηνί, τῇ πρώτῃ τοῦ μηνός, ὤφθησαν αἱ κεφαλαὶ τῶν ὀρέων. ⁶ καὶ ἐγένετο μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἠνέῳξε Νῶε τὴν θυρίδα τῆς κιβωτοῦ, ἣν ἐποίησε, καὶ ἀπέστειλε τὸν κόρακα τοῦ ἰδεῖν, εἰ κεκόπακε τὸ ὕδωρ· ⁷ καὶ ἐξελθών, οὐκ ἀνέστρεψεν ἕως τοῦ ξηρανθῆναι τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῆς γῆς. ⁸ καὶ ἀπέστειλε τὴν περιστερὰν ὀπίσω αὐτοῦ ἰδεῖν, εἰ κεκόπακε τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῆς γῆς. ⁹ καὶ οὐχ εὑροῦσαι ἡ περιστερὰ ἀνάπαυσιν τοῖς ποσὶν αὐτῆς, ἀνέστρεψε πρὸς αὐτὸν εἰς τὴν κιβωτόν, ὅτι ὕδωρ ἦν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἔλαβεν αὐτήν, καὶ εἰσήγαγεν αὐτὴν πρὸς ἑαυτὸν εἰς τὴν κιβωτόν. ¹⁰ καὶ ἐπισχὼν ἔτι ἡμέρας ἑπτὰ ἑτέρας, πάλιν ἐξαπέστειλε τὴν περιστερὰν ἐκ τῆς κιβωτοῦ· ¹¹ καὶ ἀνέστρεψε πρὸς αὐτὸν ἡ περιστερὰ τὸ πρὸς ἑσπέραν, καὶ εἶχε φύλλον ἐλαίας κάρφος ἐν τῷ στόματι αὐτῆς, καὶ ἔγνω Νῶε ὅτι κεκόπακε τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῆς γῆς. ¹² καὶ ἐπισχὼν ἔτι ἡμέρας ἑπτὰ ἑτέρας, πάλιν ἐξαπέστειλε τὴν περιστεράν, καὶ οὑ προσέθετο τοῦ ἐπιστρέψαι πρὸς αὐτὸν ἔτι. ¹³ καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑνὶ καὶ ἑξακοσιοστῷ ἔτει ἐν τῇ ζωῇ τοῦ Νῶε, τοῦ πρώτου μηνός, μιᾷ τοῦ μηνός, ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῆς γῆς· καὶ ἀπεκάλυψε Νῶε τὴν στέγην τῆς κιβωτοῦ, ἣν ἐποίησε, καὶ εἶδεν ὅτι ἐξέλιπε τὸ ὕδωρ ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς. ¹⁴ ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ μηνὶ ἐξηράνθη ἡ γῆ, ἑβδόμῃ καὶ εἰκάδι τοῦ μηνός. ¹⁵ Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Νῶε λέγων· ¹⁶ ἔξελθε ἐκ τῆς κιβωτοῦ, σὺ καὶ ἡ γυνή σου καὶ οἱ υἱοί σου καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μετὰ σοῦ ¹⁷ καὶ πάντα τὰ θηρία, ὅσα ἐστὶ μετὰ σοῦ, καὶ πᾶσα σὰρξ ἀπὸ πετεινῶν ἕως κτηνῶν, καὶ πᾶν ἑρπετὸν κινούμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἐξάγαγε μετὰ σεαυτοῦ· καὶ αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε ἐπὶ τῆς γῆς. ¹⁸ καὶ ἐξῆλθε Νῶε καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ. ¹⁹ καὶ πάντα τὰ θηρία, καὶ πάντα τὰ κτήνη, καὶ πᾶν πετεινόν, καὶ πᾶν ἑρπετὸν κινούμενον ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν, ἐξήλθοσαν ἐκ τῆς κιβωτοῦ. ²⁰ καὶ ᾠκοδόμησε Νῶε θυσιαστήριον τῷ Κυρίῳ, καὶ ἔλαβεν ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν πετεινῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀνήνεγκεν εἰς ὁλοκάρπωσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον. ²¹ καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας, καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς διανοηθείς· οὐ προσθήτω ἔτι καταράσασθαι τὴν γῆν διὰ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ· οὐ προσθήσω οὖν ἔτι πατάξαι πᾶσαν σάρκα ζῶσαν, καθὼς ἐποίησα.



³¹ στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν, γλῶσσα δὲ ἀδίκου ἐξολεῖται. ³² χείλη ἀνδρῶν δικαίων ἀποστάζει χάριτας, στόμα δὲ ἀσεβῶν ἀποστρέφεται.



¹ ΖΥΓΟΙ δόλιοι βδέλυγμα ἐνώπιον Κυρίου, στάθμιον δὲ δίκαιον δεκτὸν αὐτῷ. ² οὗ ἐὰν εἰσέλθῃ ὕβρις, ἐκεῖ καὶ ἀτιμία· στόμα δὲ ταπεινῶν μελετᾷ σοφίαν [Τελειότης εὐθέων ὁδηγήσει αὐτούς, καὶ ὑποσκελισμὸς ἀθετούντων προνομεύσει αὐτοὺς] ³ ἀποθανὼν δίκαιος ἔλιπε μετάμελον, πρόχειρος δὲ γίνεται καὶ ἐπίχαρτος ἀσεβῶν ἀπώλεια. ⁴ [ούκ ωφελήσει υπάρχοντα έν ημέρα θυμού, δικαιοσύνη δε ρύσεται από θανάτου.] ⁵ δικαιοσύνη ἀμώμους ὀρθοτομεῖ ὁδούς, ἀσέβεια δὲ περιπίπτει ἀδικίᾳ. ⁶ δικαιοσύνη ἀνδρῶν ὀρθῶν ρύεται αὐτούς, τῇ δὲ ἀπωλείᾳ αὐτῶν ἁλίσκονται παράνομοι. ⁷ τελευτήσαντος ἀνδρὸς δικαίου οὐκ ὄλλυται ἐλπίς, τὸ δὲ καύχημα τῶν ἀσεβῶν ὄλλυται. ⁸ δίκαιος ἐκ θήρας ἐκδύνει, ἀντ᾿ αὐτοῦ δὲ παραδίδοται ὁ ἀσεβής. ⁹ ἐν στόματι ἀσεβῶν παγὶς πολίταις, αἴσθησις δὲ δικαίων εὔοδος. ¹⁰ ἐν ἀγαθοῖς δικαίων κατώρθωσε πόλις, [Καὶ ἐν ἀπωλείᾳ ἀσεβῶν ἀγαλλίαμα, ἐν εὐλογίᾳ εὐθέων ὑψωθήσεται πόλις,] ¹¹ στόμασι δὲ ἀσεβῶν κατεσκάφη. ¹² μυκτηρίζει πολίτας ἐνδεὴς φρενῶν, ἀνὴρ δὲ φρόνιμος ἡσυχίαν ἄγει.

² Ἐπὶ τοῦ ὀροπεδίου τῆς Βαβυλῶνος ὑψώσατε σεῖς, οἱ ἐπιτιθέμενοι κατ’ αὐτῆς, τὸ σημεῖον τοῦ στόχου σας, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ ὑψωθῇ καὶ ἡ σημαία τῆς νίκης σας, σηκώσατε φωνὴν κατ’ αὐτῶν μετ’ ἀλαλαγμῶν ἐπιτιθέμενον μὴ φοβεῖσθε, ἐνθαρρύνετε ἀλλήλους διὰ νευμάτων τῆς χειρός· καὶ σεῖς, ὦ ἄρχοντες τῆς Βαβυλῶνος, ἀνοίξατε τὰς πύλας αὐτῆς. ³ Ἐγὼ ὁ Κύριος συντάσσω εἰς συγκεκροτημένον στράτευμα καὶ ἐγὼ ὁδηγῶ αὐτούς· γίγαντες ἰσχυροὶ ἔρχονται διὰ νὰ πληρώσουν καὶ ἐκτελέσουν τὸν θυμόν μου, χαίροντες συγχρόνως καὶ ὑβρίζοντες τοὺς κατανικωμένους ἐπ’ αὐτῶν. ⁴ Οἱ ἐπερχόμενοι εἶναι πολλοί.Ἀκούεται ἐπάνω εἰς τὰ βουνὰ φωνὴ πολλῶν ἐθνῶν, ὁμοία πρὸς τὴν βοὴν ποὺ παράγεται ἀπὸ ἔθνη πολλά· εἶναι φωνὴ βασιλέων καὶ ἐθνῶν, ποὺ ἔχουν συναχθῇ.Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων ἔχει δώσει ἐντολὴν εἰς ἔθνος, ποὺ γνωρίζει νὰ μεταχειρίζεται τὰ ὅπλα, ⁵ νὰ ἔλθῃ ἀπὸ χώραν μακρινήν, ἀπὸ τὴν ἄκρην τοῦ κόσμου, ὅπου ὁ οὐρανὸς φαίνεται νὰ συναντᾷ τὰ θεμέλιά του· ἔρχεται ὁ Κύριος καὶ αἱ ἐμπειροπόλεμοι στρατιαί του διὰ νὰ καταστρέψουν ὅλην τὴν οἰκουμένην. ⁶ Βαβυλώνιοι, καιρὸς νὰ βγάζετε θρηνώδεις κραυγάς, διότι εἶναι πλησίον ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως τοῦ Κυρίου καὶ συντριβὴ θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς σᾶς. ⁷ Ἐπειδὴ δὲ θὰ ἔλθῃ βέβαια ἡ συντριβὴ παρὰ τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο κάθε χέρι θὰ παραλύσῃ καὶ δὲν θὰ ἔχῃ τὴν δύναμιν νὰ βαστάσῃ ὅπλα καὶ κάθε ἄνθρωπος θὰ κυριευθῇ ἀπὸ δειλίαν. ⁸ Καὶ αὐτοὶ οἱ πρὸς σύναψιν εἰρήνης ἀποστελλόμενοι πρέσβεις θὰ ταραχθοῦν, καὶ θὰ καταλάβουν αὐτοὺς πόνοι σὰν τὰς ὠδῖνας τῆς γυναικὸς ποὺ γεννᾷ.Καὶ θὰ κλαίουν μεταξύ των τὴν συμφοράν των καὶ θὰ τὰ χάσουν, καὶ τὸ πρόσωπόν των θὰ τὸ μεταβάλουν καὶ θὰ γίνῃ κατακόκκινον σὰν τὴν φλόγα. ⁹ Θὰ κλαίουν δὲ τὴν συμφοράν των, διότι ἰδού, ἔρχεται ἡμέρα Κυρίου γεμάτη ἀπὸ θυμὸν καὶ ὀργήν, ἀθεράπευτος, τὴν ὁποίαν κανεὶς δὲν θὰ ἠμπορῇ νὰ ἰατρεύσῃ ἢ ἀναχαιτίσῃ.Ἔρχεται ἡ ἡμέρα ἐκείνη διὰ νὰ καταστήσῃ ἔρημον τὴν οἰκουμένην καὶ ἐξοντώσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ αὐτήν. ¹⁰ Θὰ εἶναι δὲ τότε ἡμέρα θυμοῦ καὶ ὀργῆς, διότι θὰ δημιουργηθῇ κατάστασις ἀπελπιστική, σὰν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ λαμπρὸς ἀστερισμὸς τοῦ Ὠρίωνος καὶ ὅλον τὸ πλῆθος τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ δὲν θὰ δίδουν τὸ φῶς των καὶ ὁ ἥλιος θὰ σκοτισθῇ ἐν τῇ ἀνατολῇ του καὶ ἡ σελήνη δὲν θὰ δώσῃ τὸ φῶς της. ¹¹ Καὶ θὰ προστάζω νὰ ἐπέλθουν εἰς ὅλην τὴν ὑπὸ τῶν Ἀσσυρίων κατοικουμένην χώραν κακὰ καὶ εἰς τοὺς ἀσεβεῖς αἱ διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν τιμωρίαν καὶ θὰ ἐξαφανίσω τὴν ἀλαζονείαν τῶν περιφρονητῶν τοῦ νόμου μου καὶ τὴν θρασύτητα καὶ ὑπεροψίαν τῶν ὑπερηφάνων θὰ ταπεινώσω. ¹² Καὶ αὐτοί, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔχουν ἀπομείνει καὶ θὰ ἔχουν περισωθῇ ἐκ τοῦ πολέμου, θὰ εἶναι περισσότερον σπάνιοι καὶ περιζήτητοὶ παρ’ ὅσον ὁ χρυσὸς ὁ καὶ ἐξ ὄψεως καὶ χωρὶς νὰ τακῇ εἰς τὸ πῦρ ἐμφανιζόμενος γνήσιος· οἱ δὲ ἄνθρωποι θὰ εἶναι σπανιώτεροι παρ’ ὅσον οἱ πολύτιμοι ἐκ Σουφὶρ λίθοι. ¹³ Θὰ ὀλιγοστεύσουν δὲ τόσον πολύ οἱ ἄνθρωποι, διότι καὶ αὐτὰ τὰ φυσικὰ στοιχεῖα θὰ ἐξαναστοῦν κατ’ αὐτῶν.Ὁ οὐρανὸς θὰ θυμώσῃ καὶ θὰ ἐξαπολύσῃ θυέλλας καὶ κεραυνοὺς καὶ χαλάζας, καὶ ἡ γῆ θὰ σεισθῇ ἀπὸ τὰ θεμέλιά της ἕνεκα τοῦ σφοδροῦ θυμοῦ τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων.Θὰ γίνῃ δὲ τοῦτο κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν, κατά τὴν ὁποίαν θὰ ἐπέλθῃ ὁ θυμός του.



⁴ Καὶ ἡ κιβωτὸς ἐπροσάραξεν ὁμαλὰ καὶ ἐκάθισεν ἁπαλὰ εἰς τὰ ὄρη Ἀραρὰτ τῆς Ἀρμενίας κατὰ τὴν 27ην ἡμέραν τοῦ ἑβδόμου μηνός (τοῦ ἐβραϊκοῦ πολιτικοῦ ἔτους), δηλαδὴ τὴν 27ην Ἀπριλίου. ⁵ Τὸ δὲ νερὸν συνεχῶς ὠλιγόστευε καὶ ὑποχωροῦσε σταθερῶς μέχρι τοῦ δεκάτου μηνός· καὶ κατὰ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ δεκάτου μηνός (τοῦ Ἰουλίου) ἐφάνησαν οἱ κορυφὲς τῶν βουνῶν. ⁶ Καὶ ὕστερα ἀπὸ σαράντα ἡμέρες ἄνοιξεν ὁ Νῶε τὴν μικρὴν πόρταν τῆς κιβωτοῦ, ποὺ εἶχε κατασκευάσει, καὶ ἀπέλυσε τὸν κόρακα διὰ νὰ διαπιστώσῃ ἐὰν ἔπαυσε νὰ ὑπάρχῃ νερὸν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. ⁷ Καὶ ὁ κόρακας ἀφοῦ ἐβγῆκε, δὲν ἐπέστρεψε πλέον, οὔτε καὶ ὅταν ἐστέγνωσεν ἐντελῶς ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς. ⁸ Μετὰ τὸν κόρακα ἀπέστειλε τὴν περιστεράν, διὰ νὰ διαπιστώσῃ ἐὰν ἐσταμάτησε τὸ νερὸν να σκεπάζῃ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. ⁹ Ἀλλὰ ἡ περιστερά, ἐπειδὴ δὲν εὑρῆκε τόπον στεγνὸν διὰ νὰ πατήσῃ καὶ ἀναπαυθῇ, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν κιβωτόν, διότι τὸ νερὸν καὶ ἡ παχειὰ λάσπη συνέχιζαν νὰ σκεπάζουν ἀκόμη ὅλην τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς· καὶ ὁ Νῶε ἀφοῦ ἅπλωσε τὸ χέρι τὴν ἐπῆρε καὶ τὴν ἔβαλε πάλιν μαζί του μέσα εἰς τὴν κιβωτόν. ¹⁰ Ὁ Νῶε, ἀφοὑ ἐπερίμενε ἀκόμη ἄλλες ἑπτὰ ἡμέρες, ἔστειλε πάλιν τὴν περιστερὰν ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτόν. ¹¹ Τὴν φορὰν αὐτὴν ἡ περιστερά, ἀφοῦ ἐβόσκησε ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐγύρισε κοντά του κατὰ τὸ βράδυ καὶ ἐκρατοῦσε εἰς τὸ ράμφος της μικρὸ κλωνάρι μὲ φύλλον ἐλιᾶς· ἀπὸ αὐτὸ ἀντελήφθη ὁ Νῶε, ὅτι τὸ νερὸν εἶχεν ὑποχωρήσει ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. ¹² Καὶ ἀφοῦ ἐπερίμενεν ἀκόμη ἄλλες ἑπτὰ ἡμέρες, ἔστειλε καὶ πάλιν ἔξω τὴν περιστεράν· αὐτὴ ὅμως δεν ἐπέστρεψε πλέον κοντά του εἰς τὴν κιβωτόν, διότι εὑρῆκε τόπον καὶ διὰ νὰ βοσκήσῃ καὶ διὰ νὰ κουρνιάσῃ. ¹³ Καὶ συνέβη κατὰ τὸ ἑξακοσιοστὸν πρῶτον ἔτος τῆς ζωῆς τοῦ Νῶε, τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός (τοῦ ἑβραϊκοῦ πολιτικοῦ ἔτους), δηλαδὴ τὴν πρώτην τοῦ ἰδικοῦ μας μηνὸς Ὀκτωβρίου, ἔλειψε, ἑξαφανίσθηκε, ἐχάθη τὸ νερὸν τοῦ κατακλυσμοῦ ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. Τότε ὁ Νῶε ἀφηπήρεσε τὴν στέγην τῆς κιβωτοῦ, ποὺ εἶχε κατασκευάσει, καὶ ὅταν ἐξεσκέπασε τὴν κιβωτόν, εἶδε μὲ τὰ μάτια του ὅτι τὸ νερὸν τοῦ κατακλυσμοῦ εἶχεν ὑποχωρήσει ἀπὸ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς. ¹⁴ Καὶ κατὰ τὴν εἰκοστὴν ἑβδόμην ἡμέραν τοῦ δευτέρου μηνός (τοῦ ἑβραϊκοῦ πολιτικοῦ ἔτους), δηλαδὴ τὴν 27ην τοῦ ἰδικοῦ μας μηνὸς Νοεμβρίου, ἐστέγνωσεν ἡ γῆ ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ κατακλυσμοῦ. ¹⁵ Ὅταν πλέον ἐκαθαρίσθη ὅλη ἡ κτίσις ἀπὸ τὸν μολυσμόν, ποὺ ἐδημιούργησεν εἰς αὐτὴν ἡ ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων, ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς ἐμίλησε πρὸς τὸν Νῶε καὶ τοῦ εἶπεν· ¹⁶ «Ἔβγα ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτὸν σὺ καὶ ἡ γυναῖκα σου καὶ οἱ υἱοί σου καὶ οἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου, ποὺ εἶναι μαζί σου. ¹⁷ Ἐπίσης βγάλε σὺ ὁ ἴδιος μαζί σου ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτὸν καὶ ὅλα τὰ ἄγρια ζῶα, ποὺ εἶναι μαζί σου, καὶ κάθε ζωντανὴν ὕπαρξιν ἀπὸ τὰ πτηνὰ μέχρι τὰ ἥμερα ζῶα καὶ κάθε ἑρπετόν, τὸ ὁποῖον κινεῖται ὡς νὰ σύρεται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν. Καὶ καρποφορεῖτε, ἀναπαράγεσθε καὶ πολλαπλασιάζεσθε ἐπάνω εἰς τὴν γῆν». ¹⁸ Καὶ ἐβγῆκαν ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ὁ Νῶε, μαζί του δὲ καὶ ἡ γυναῖκα του καὶ οἱ υἱοί του καὶ οἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν του. ¹⁹ Ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ἐβγῆκαν ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ὅλα τὰ ἥμερα ζῶα καὶ ὅλα τὰ πτηνὰ καὶ ὅλα τὰ ἑρπετά, τὰ ὁποῖα κινοῦνται ὡς νὰ σύρωνται ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, τὸ κάθε ἕνα κατὰ τὸ εἶδος του. ²⁰ Καὶ ὁ Νῶε, μόλις ἐβγῆκε ἀπὸ τὴν κιβωτόν, ἔκτισε πρόχειρον θυσιαστήριον εἰς ἔκφρασιν εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κυριον· καὶ ἐπῆρε ἀπὸ ὅλα τὰ καθαρὰ ζῶα καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ καθαρὰ πτηνὰ καὶ προσέφἒρε θυσίαν ὁλοκαυτώματος πρὸς τὸν Θεόν· δηλαδὴ τὰ ἀφῆκε νὰ καοῦν ἐξ ὁλοκλήρου ἐπάνω εἰς τὸ θυσιαστήριον, ποὺ κατεσκεύασε. ²¹ Καὶ ὁ Θεὸς ὠσφράνθη τὴν εὐωδιάζουσαν μυρωδιὰν τῆς θυσίας· δηλαδὴ ἀπεδέχθη πλήρως τὴν θυσίαν τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ δικαίου Νῶε. Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεός, ἀφοῦ ἐσκέφθη, ἀπεφάσισε καὶ εἶπε· «Δὲν θὰ καταρασθῶ πλέον τὴν γῆν διὰ τὰ ἁμάρτωλὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, διότι ἡ καρδία κάθε ἀνθρώπου ρέπει μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν καὶ μεγάλο ἐνδιαφέρον εἰς τὰ πονηρὰ ἔργα ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια, ἀπὸ τότε ἀκόμη ποὺ δὲν ἔχει καταλάβει καλά - καλὰ τὸν ἑαυτόν του. Ποτὲ λοιπὸν πλέον εἰς τὸ μέλλον δὲν θὰ πατάξω καὶ δὲν θὰ ἑξαφανίσω κάθε ζωντανὴν ὕπαρξιν, ὅπως ἔκαμα τώρα μὲ τὸν κατακλυσμόν.



³¹ Τὸ στόμα τοῦ δικαίου ἀνθρώπου στάζει πάντοτε σοφίαν, ἡ γλῶσσα ὅμως τοῦ ἀσεβοῦς καὶ ἀδίκου θὰ ἐξολοθρευτῇ. ³² Τὰ χείλη τῶν δικαίων σταλάζουν χάριν, ἐνῷ τὸ στόμα τῶν ἀσεβῶν κινεῖ τὴν ἀηδίαν καὶ τὴν ἀποστροφήν.



¹ Οἱ ζυγαριὲς ποὺ ζυγίζουν μὲ ἀπάτην καὶ κλέπτουν, εἶναι σιχαμερὲς εἰς τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος δέχεται καὶ εὐλογεῖ τὸ σωστὸν καὶ δίκαιον μέτρον καὶ ζύγι. ² Ὅπου θὰ εἰσχωρήσῃ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία περιφρονεῖ τὰ πάντα καὶ ὑβρίζει τοὺς πάντας, ἐκεῖ θὰ ἐπακολουθήσῃ ἀτιμία καὶ ἐξευτελισμὸς τῶν ἀγερώχων αὐτῶν ἀνθρώπων. Τὸ στόμα δὲ τῶν ταπεινῶν καὶ ὑποχωρητικῶν κατόπιν σκέψεως συνετῆς λέγει τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ πρέπον. Ἡ σύνεσις καὶ ἡ τελειότης τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων θὰ ὁδηγήσῃ αὐτοὺς ἀπροσκόπτως, ἐνῷ ἐκείνους, ποὺ παραβαίνουν τὸν θεῖον νόμον, θὰ καταστήσῃ λάφυρόν της ἡ ὑποδούλωσις καὶ ἡ ἀποτυχία. ³ Ὁ θάνατος τοῦ δικαίου ἀφήνει θλῖψιν καὶ ὀδύνην εἰς τοὺς ἐπιζῶντας, ἐπειδὴ οὖτοι ἐνθυμοῦνται τὴν ἀρετήν του, ἐνῷ ἡ ἑξαφάνισις τῶν ἀσεβῶν γίνεται ἀμέσως δεκτὴ μὲ ἀνακούφισιν καὶ εὐχαρίστησιν. ⁴ Δὲν θὰ ὠφελήσουν εἰς τίποτε τὰ πλούτη, ὅταν ἐνσκήψῃ ἡ θεία ὀργὴ κατὰ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀδίκων πλουσίων, ἐνῷ ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ ἀρετὴ λυτρώνει ἀπὸ τὸν αἰώνιον θάνατον. ⁵ Ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀρετὴ τέμνει εὐθείας ὁδοὺς καὶ χρησιμοποιεῖ μέσα νόμιμα καὶ δίκαια, ἐνῷ ἡ ἀσέβεια περιπίπτει εἰς πολλὰς ἀνομίας καὶ ἀδικίας, διότι προτιμᾷ τὴν στρεβλὴν καὶ σκολιὰν ὁδόν. ⁶ Ἡ ἀρετὴ καὶ ἰδίως ἡ ἐλεημοσύνη λυτρώνει τοὺς ἐναρέτους ἀνθρώπους ἀπὸ πολλὰ δεινά, ἐνῷ οἱ παραβάται τοῦ θείου νόμου ἐξ ὑπαιτιότητός των συλλαμβάνονται σὰν εἰς παγίδα ἀπωλείας καὶ ὀλέθρου. ⁷ Ὅταν ἀποθάνῃ ὁ δίκαιος ἄνθρωπος, ἡ ἐλπὶς τῆς σωτηρίας του δὲν χάνεται, ἐκεῖνα ὅμως, διὰ τὰ ὁποῖα ἐκαυχῶντο οἱ ἀσεβεῖς, ἑξαφανίζονται τελείως. ⁸ Ὁ δίκαιος ἐξέρχεται σῶος καὶ ἀβλαβὴς ἀπὸ τὸν κίνδυνον, ποὺ διέτρεξεν ἀπὸ τοὺς διώκτας του, ἀντ' αὐτοῦ δὲ θὰ παραδοθῇ ὑπὸ τῆς θείας δικαιοσύνης καὶ θὰ συλληφθῇ εἰς τὴν ἰδίαν παγίδα ὁ ἀσεβής. ⁹ Διὰ τῆς δημοκοπικῆς καὶ λαοπλάνου γλώσσης τῶν ἀσεβῶν παγιδεύονται οἱ πολῖται, παρασυρόμενοι εἰς κινήματα καὶ ἔργα καταστρεπτικά, διὰ τῆς συνετῆς ὅμως καὶ γνωστικῆς συμπεριφορᾶς τῶν δικαίων καὶ ἐναρέτων ἡγετῶν εὐοδοῦνται αἱ κοιναὶ καὶ ἐθνικαὶ ὑποθέσεις. ¹⁰ Μὲ τὰ καλὰ κατορθώματα τῶν δικαίων ἡ πόλις, εἰς τὴν ὁποίαν ζοῦν, εὐτυχεῖ καὶ προοδεύει. Ὅταν δὲ ἐκλείψουν οἱ ἀσεβεῖς, δοκιμάζουν ἀγαλλίασιν οἱ λαοί. Διὰ τῆς εὐλογίας, ποὺ δίδει ὁ Θεὸς εἰς τοὺς εὐθεῖς καὶ εἰλικρινεῖς, θὰ ὑψωθῇ καὶ θὰ δοξασθῇ ἡ πόλις. ¹¹ Μὲ τὰ στόματα δὲ τῶν ἀσεβῶν, ποὺ διαστρέφουν τὴν ἀλήθειαν, προπαγανδίζουν ὑπὲρ τοῦ ψεύδους καὶ ἐξαχρειώνουν τὰ πάντα, ἡ πόλις, εἰς τὴν ὁποίαν κατοικοῦν, θὰ καταστραφῇ καὶ θὰ σκαφῇ ἐκ θεμελίων. ¹² Ὁ ἀνόητος περιπαίζει καὶ ἐξουθενεῖ τοὺς συμπολίτας του, ἐνῷ ὁ συνετὸς εἶναι ἥσυχος, διότι συγκρατεῖ καὶ κυβερνᾷ τὴν γλῶσσαν του καὶ γενικῶς τὸν ἑαυτόν του.

² Επάνω στο οροπεδιον της Βαβυλώνος, σεις οι επιτιθέμενοι επισημάνατε τον στόχον σας, σηκώσατε φωνήν και αλαλάξατε εναντίον αυτών. Μη φοβείσθε· ενθαρρύνετε και ενισχύετε ο ένας τον άλλον και με τας κινήσεις των χειρών σας. Και σεις, οι άρχοντες της Βαβυλώνος, ανοίξατε τας πύλας της πόλεως. ³ Εγώ συγκροτώ το στράτευμα δι' αυτήν την επίθεσιν και εγώ οδηγώ αυτούς. Ως γίγαντες ορμούν αυτοί εναντίον σας, δια να εκπληρώσουν τας αποφάσστου δικαίου θυμού μου, χαίροντες οι ίδιοι και συγχρόνως υβρίζοντας σας. ⁴ Πολλοί είναι οι επιτιθέμενοι, ώστε οι αλαλαγμοί των ακούονται εις τα όρη ωσάν αι φωναί πολλών εθνών· η βοή των ομοιάζει με φωνάς βασιλέων και πολλών εθνών συγκεντρωμένων. Ο Κυριος των δυνάμεων έδωσεν εντολήν στο ωπλισμένον και αξιόμαχον αυτό έθνος, ⁵ να ελθη από μακρυνήν χώραν, από την άκρην του ουρανού, ο Κυριος και ο αξιόμαχος αυτός στρατός του έρχονται, δια να καταστρέψουν όλην την αμάρτωλήν οικουμένην. ⁶ Βαβυλώνειοι, κλαύσατε με αλολυγμούς, διότι έφθασε πλέον η ημέρα του Κυρίου και η συντριβή σας θα έλθη εκ μέρους του Θεού. ⁷ Δια τούτο κάθε χέρι σας θα παραλύση, ώστε να μη ημπορή να κρατήση όπλον, και κάθε ψυχή ανθρώπου θα πανικοβληθή και θα δειλιάση. ⁸ Θα ταραχθούν οι πρέσβεις, που θα αποστείλετε προς ειρήνην. Θα τους καταλάβουν ωδίνες οξείαι ώσαν της γυναικός, που πρόκειται να γεννήση, θα κλαίουν μεταξύ των την συμφοράν των, θα μείνουν κατάπληκτοι, το δε πρόσωπον των θα μεταβληθή, θα γίνη κατάκόκκινον ωσάν την φλόγα. ⁹ Διότι, ιδού έρχεται η ημέρα του Κυρίου γεμάτη θυμόν και οργήν, που κανείς δεν ημπορεί να την εξιλέωση, και η δικαία αυτή οργή του θα καταστήση έρημον την οικουμενην· και θα καταστρέψη τους αμαρτωλούς από αυτήν. ¹⁰ Οι αστέρες του ουρανού, ο Ωρίων και όλος ο έναστρος κόσμος του ουρανού δεν θα δώσουν πλέον το φως των. Ο ανατέλλων ήλιος θα σκοτισθή και η σελήνη δεν θα δώση το φέγγος της. ¹¹ Θα δώσω εντολήν να επέλθουν συμφοραί εις όλην την οικουμένην και στους ασεβείς τιμωρίαι δια τας αμαρτίας αυτών, θα καταστρέψω την έπαρσιν των παρανόμων και θα ταπεινώσω τον εγωϊσμόν των υπερηφάνων. ¹² Οσοι δε απομείνουν από αυτήν την καταστροφήν, θα είναι περισσότερον ολι-γοστοί και σπάνιοι, παρ' όσον είναι το εξορυσσόμενον και σκεπασμένον από χώματα και μη καθαρισθέν χρυσάφι, και οι άνθρωποι σπανιώτεροι από τους πολυτίμους εκ Σουφίρ λίθους. ¹³ Και αυτός ο ουρανός θα οργισθή εναντίον των αμαρτωλών ανθρώπων και θα αποστείλη θυέλλας και κατακλυσμούς. Η γη θα σεισθή εκ θεμελίων εξ αιτίας του θυμού του Κυρίου τότε κατά την ημέραν, κατά την οποίαν θα επέλθη εναντίον των αμαρτωλών ο θυμός αυτού.



⁴ Η κιβωτός εκάθισεν ομαλώς εις τα όρη Αραράτ κατά την εικοστήν εβδόμην του εβδόμου μηνός. ⁵ Το δε ύδωρ συνεχώς ηλαττώνετο μέχρι του δεκάτου μηνός. Κατά την πρώτην του δεκάτου μηνός εφάνησαν αι κορυφαί και των άλλων ορέων. ⁶ Τεσσαράκοντα δε ημέρας κατόπιν ήνοιξεν ο Νώε την θυρίδα της κιβωτού, την οποίαν είχε κατασκευάσει, και απέλυσε τον κόρακα, δια να ίδη εάν έπαυσε να υπάρχη νερό εις την ξηράν. ⁷ Ο κόραξ εξελθών από την κιβωτόν δεν επέστρεψε πλέον, ούτε και όταν εξηράνθη εντελώς το ύδωρ από την επιφάνειαν της γης. ⁸ Επειτα από τον κόρακα έστειλεν ο Νώε την περιστεράν, δια να ίδη εάν είχε παύσει το ύδωρ να σκεπάζη την επιφάνειαν της γης. ⁹ Η περιστερά επειδή δεν εύρε τόπον ξηρόν, δια να πατήση και αναπαυθή, διότι το ύδωρ εξηκολούθει να καλύπτη την επιφάνειαν της γης, επέστρεψεν εις την κιβωτόν. Ο Νώε ήπλωσε το χέρι του, επήρε την περιστεράν και την εισήγαγεν εις την κιβωτόν, όπου και αυτός ευρίσκετο. ¹⁰ Επερίμενεν επτά ακόμη ημέρας και απέστειλε πάλιν την περιστεράν από την κιβωτόν. ¹¹ Η περιστερά επέστρεψε προς τον Νώε κατά την εσπέραν φέρουσα στο ράμφος της κλωναράκι εληάς. Ενόησε τότε ο Νώε ότι είχεν αποσυρθή πλέον το ύδωρ από την γην. ¹² Επερίμενεν ο Νώε άλλας επτά ημέρας και έστειλε πάλιν την περιστεράν. Αλλά η περιστερά δεν επέστρεψε πλέον προς αυτόν. ¹³ Οταν δε ο Νώε το εξακοσίων και ενός ετών, κατά την πρώτην του πρώτου μηνός, εξηφηνίσθη ολοτελώς από την επιφάνειαν το ύδωρ του κατακλυσμού. Τοτε ο Νώε εξεσκέπασε την στέγην της κιβωτού, την οποίαν είχε κατασκευάσει, και είδεν ότι πράγματι είχεν εκλείψει το ύδωρ του κατακλυσμού από την ξηράν. ¹⁴ Κατά δε την εικοστήν εβδόμην του δευτέρου μηνός εστέγνωσεν η ξηρά από τα ύδατα του κατακλυσμού. ¹⁵ Τοτε ωμίλησε Κυριος ο Θεός προς τον Νώε και του είπε· ¹⁶ “έβγα από την κιβωτόν, συ μαζή δέ με σε και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου και αι γυναίκες των παιδιών σου· ¹⁷ Βγάλε από την κιβωτόν όλα τα θηρία όσα υπάρχουν εις αυτήν και κάθε τι έμψυχον από τα πτηνά έως τα κτήνη και κάθε ερπετόν, που σύρεται εις την γην, ώστε τίποτε πλέον να μη μείνη εις την κιβωτόν. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε εις όλην την γην”. ¹⁸ Και πράγματι εξήλθεν από την κιβωτόν ο Νώε και η σύζυγος αυτού, τα παιδιά του και αι γυναίκες των παιδιών του μαζή με αυτόν. ¹⁹ Εξήλθον επίσης από την κιβωτόν όλα τα θηρία και όλα τα κτήνη και κάθε πτηνόν και κάθε ερπετόν, που κινείται εις την επιφάνειαν της γης, κατά το είδος αυτών. ²⁰ Και έκτισεν ο Νώε θυσιαστήριον εις έκφρασιν ευγνωμοσύνης και δοξολογίας προς τον Κυριον. Επήρε δε και προσέφερε θυσίαν ολοκαυτώματος προς τον Θεόν από όλα τα καθαρά κτήνη και από όλα τα καθαρά πτηνά. ²¹ Ο δε Θεός ωσφράνθη την ευώδη οσμήν της ευχαριστηρίου θυσίας και σκεφθείς απεφάσισε και είπε· “δεν θα καταρασθώ πλέον την γην εξ αιτίας των πονηρών έργων των ανθρώπων, μολονότι η καρδία του κάθε ανθρώπου ρέπει και είναι προσηλωμένη επιμελώς στο πονηρόν εκ νεότητος αυτού. Δεν θα πλήξω και δεν θα καταστρέψω άλλην φοράν κάθε ζωντανήν υπαρξιν επί της γης δια κατακλυσμού, όπως έκαμα τώρα.



³¹ Το στόμα του δικαίου στάζει, ωσάν γλυκύ μέλι, την σοφίαν πάντοτε. Η γλώσσα όμως του πονηρού και αδίκου θα εξολοθρευθή. ³² Τα χείλη των δικαίων στάζουν πάντοτε χάριτας Θεού, ενώ το στόμα των ασεβών προκαλεί την αηδίαν και αποστροφήν.



¹ Δολιες ζυγαριές, που ζυγίζουν άδικα, είναι αποκρουστικές και μισητές ενώπιον του Κυρίου. Ζυγια δε ορθά και σωστά είναι δεκτά και ευλογημένα από τον Θεόν. ² Οπου θα εισέλθη και θα κυριαρχήση υπερηφάνεια, εκεί θα ακολουθήση ο εξευτελισμός και η ταπείνωσις. Η διάνοια δε των αληθινά ταπεινών ανθρώπων μελετά ορθά και συνετά και το στόμα των εκφράζει σοφά λόγια. Η τελειότης των εναρέτων ανθρώπων θα οδηγή αυτούς με ασφάλειαν, ενώ αυτούς, που παραβαίνουν τον θείον νόμον, η υποδούλωσις και η αποτυχία θα τους έχουν λάφυρόν των. ³ Ο δίκαιος όταν αποθάνη, αφήνει όπισθέν του λύπην δια τον θάνατόν του· ο όλεθρος όμως των ασεβών γίνεται αμέσως και μετά χαράς δεκτός. ⁴ Δεν θα ωφελήσουν τα πλουτή, όταν εκσπάση η θεία οργή. Ενῷ η αρετή θα σώση τον άνθρωπον από πολλά δεινά και από τον αιώνιον θάνατον. ⁵ Η αρετή χαράσσει άψογον και ευθείαν την οδόν των ανθρώπων. Η ασέβεια όμως περιπίπτει και περιπλέκεται μέσα εις πολλάς αδικίας. ⁶ Η αρετή λυτρώνει τους ευσυνειδήτους και εντίμους ανθρώπους. Ενῷ οι παραβάται του θείου νόμου συλλαμβάνονται εις την παγίδα της απωλείας και του ολέθρου. ⁷ Οταν τελευτήση ο δίκαιος άνθρωπος, δεν χάνεται η ελπίς της σωτηρίας του· εξ αντιθέτου δε εκείνα δια τα οποία εκαυχώντο οι ασεβείς, ο πλούτος, η δύναμις και η δόξα των, εξαφανίζονται εξ ολοκλήρου. ⁸ Ο δίκαιος διαφεύγει τας παγίδας, που του στήνουν ως πονηροί θηρευταί οι ασεβείς, αντ' αυτού δε συλλαμβάνεται εις την παγίδα και παραδίδεται ο ασεβής. ⁹ Οι ασεβείς με τα δόλια λόγιοι των στήνουν παγίδας δια τους συμπολίτας των· ενώ οι δίκαιοι με την συνετήν συμπεριοοράν των καθιστούν ομαλούς τους δρόμους της ζωής των άλλων. ¹⁰ Με τα συνετά λόγια και τα ενάρετα έργα των δικαίων ανορθώνονται και προοδεύουν αι πόλεις. Οταν οι ασεβείς καταστρέφωνται, επικρατεί χαρά και αγαλλίασις. Με τας ευλογίας, που δίδει ο Θεός στους ειλικρινείς και εντίμους, θα δοξασθή και θα προοδεύση η πόλις. ¹¹ Με τα ψευδή, τα πονηρά και τα φαύλα λόγια, που εξέρχονται από τα στόματα των ασεβών, ανασκάπτεται εκ θεμελίων και καταστρέφεται η πόλις. ¹² Ο ασύνετος και ανόητος περιγελά τους συμπολίτας του, ενώ ο φρόνιμος ανήρ μένει ήσυχος, διότι γνωρίζει να συγκρατή την γλώσσαν του.