¹¹ οἱ γὰρ ὀφθαλμοὶ Κυρίου ὑψηλοί, ὁ δὲ ἄνθρωπος ταπεινός· καὶ ταπεινωθήσεται τὸ ὕψος τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὑψωθήσεται Κύριος μόνος ἐν τῇ ἡμέρα ἐκείνῃ. ¹² ἡμέρα γὰρ Κυρίου σαβαὼθ ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον, καὶ ταπεινωθήσονται, ¹³ καὶ ἐπὶ πᾶσαν κέδρον τοῦ Λιβάνου τῶν ὑψηλῶν καὶ μετεώρων καὶ ἐπὶ πᾶν δένδρον βαλάνου Βασὰν ¹⁴ καὶ ἐπὶ πᾶν ὑψηλὸν ὄρος καὶ ἐπὶ πάντα βουνὸν ὑψηλὸν ¹⁵ καὶ ἐπὶ πάντα πύργον ὑψηλὸν καὶ ἐπὶ πᾶν τεῖχος ὑψηλὸν ¹⁶ καὶ ἐπὶ πᾶν πλοῖον θαλάσσης καὶ ἐπὶ πᾶσαν θέαν πλοίων κάλλους. ¹⁷ καὶ ταπεινωθήσεται πᾶς ἄνθρωπος, καὶ πεσεῖται ὕψος ἀνθρώπων, καὶ ὑψωθήσεται Κύριος μόνος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ. ¹⁸ καὶ τὰ χειροποίητα πάντα κατακρύψουσιν, ¹⁹ εἰσενέγκαντες εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς σχισμὰς τῶν πετρῶν καὶ εἰς τὰς τρώγλας τῆς γῆς ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν. ²⁰ τῇ γὰρ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐκβαλεῖ ἄνθρωπος τὰ βδελύγματα αὐτοῦ τὰ ἀργυρᾶ καὶ τὰ χρυσᾶ, ἃ ἐποίησαν προσκυνεῖν, τοῖς ματαίοις καὶ ταῖς νυκτερίσι, ²¹ τοῦ εἰσελθεῖν εἰς τὰς τρώγλας τῆς στερεᾶς πέτρας καὶ εἰς τὰς σχισμὰς τῶν πετρῶν ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν.



⁴ Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅτε ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν ⁵ καὶ πᾶν χλωρὸν ἀγροῦ πρὸ τοῦ γενέσθαι ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πάντα χόρτον ἀγροῦ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι· οὐ γὰρ ἔβρεξεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἄνθρωπος οὐκ ἦν ἐργάζεσθαι αὐτήν· ⁶ πηγὴ δὲ ἀνέβαινεν ἐκ τῆς γῆς καὶ ἐπότιζε πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς. ⁷ καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν. ⁸ Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν ᾿Εδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε. ⁹ καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ. ¹⁰ ποταμὸς δὲ ἐκπορεύεται ἐξ ᾿Εδὲμ ποτίζειν τὸν παράδεισον· ἐκεῖθεν ἀφορίζεται εἰς τέσσαρας ἀρχάς. ¹¹ ὄνομα τῷ ἑνὶ Φισῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Εὐιλάτ, ἐκεῖ οὗ ἐστι τὸ χρυσίον· ¹² τὸ δὲ χρυσίον τῆς γῆς ἐκείνης καλόν· καὶ ἐκεῖ ἐστιν ὁ ἄνθραξ καὶ ὁ λίθος ὁ πράσινος. ¹³ καὶ ὄνομα τῷ ποταμῷ τῷ δευτέρῳ Γεῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Αἰθιοπίας. ¹⁴ καὶ ὁ ποταμὸς ὁ τρίτος Τίγρις· οὗτος ὁ προπορευόμενος κατέναντι ᾿Ασσυρίων. ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος Εὐφράτης. ¹⁵ Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν. ¹⁶ καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ¹⁷ ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. ¹⁸ Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν. ¹⁹ καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν ᾿Αδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ ᾿Αδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῷ.



¹ ΥΙΕ, ἐμῶν νομίμων μὴ ἐπιλανθάνου, τὰ δὲ ρήματά μου τηρείτω σὴ καρδία· ² μῆκος γὰρ βίου καὶ ἔτη ζωῆς καὶ εἰρήνην προσθήσουσί σοι. ³ ἐλεημοσύναι καὶ πίστεις μὴ ἐκλιπέτωσάν σε, ἄφαψαι δὲ αὐτὰς ἐπὶ σῷ τραχήλῳ, καὶ εὑρήσεις χάριν· ⁴ καὶ προνοοῦ καλὰ ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἀνθρώπων. ⁵ ἴσθι πεποιθὼς ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ἐπὶ Θεῷ ἐπὶ δὲ σῇ σοφίᾳ μὴ ἐπαίρου· ⁶ ἐν πάσαις ὁδοῖς σου γνώριζε αὐτήν, ἵνα ὀρθοτομῇ τὰς ὁδούς σου, ὁ δὲ πούς σου μὴ προσκόψῃ. ⁷ μὴ ἴσθι φρόνιμος παρὰ σεαυτῷ, φοβοῦ δὲ τὸν Θεὸν καὶ ἔκκλινε ἀπὸ παντὸς κακοῦ· ⁸ τότε ἴασις ἔσται τῷ σώματί σου καὶ ἐπιμέλεια τοῖς ὀστέοις σου. ⁹ τίμα τὸν Κύριον ἀπὸ σῶν δικαίων πόνων καὶ ἀπάρχου αὐτῷ ἀπὸ σῶν καρπῶν δικαιοσύνης, ¹⁰ ἵνα πίμπληται τὰ ταμιεῖά σου πλησμονῆς σίτῳ, οἴνῳ δὲ αἱ ληνοί σου ἐκβλύζωσιν. ¹¹ Υἱέ, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ¹² ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. ¹³ μακάριος ἄνθρωπος ὃς εὗρε σοφίαν καὶ θνητὸς ὃς εἶδε φρόνησιν· ¹⁴ κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορεύεσθαι ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς. ¹⁵ τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν, οὐκ ἀντιτάξεται αὐτῇ οὐδὲν πονηρόν· εὔγνωστός ἐστι πᾶσι τοῖς ἐγγίζουσιν αὐτῇ, πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς ἐστι. ¹⁶ μῆκος γὰρ βίου καὶ ἔτη ζωῆς ἐν τῇ δεξιᾷ αὐτῆς, ἐν δὲ τῇ ἀριστερᾷ αὐτῆς πλοῦτος καὶ δόξα· ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς ἐκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δὲ καὶ ἔλεον ἐπὶ γλώσσης φορεῖ. ¹⁷ αἱ ὁδοὶ αὐτῆς ὁδοὶ καλαί, καὶ πᾶσαι αἱ τρίβοι αὐτῆς ἐν εἰρήνῃ· ¹⁸ ξύλον ζωῆς ἐστι πᾶσι τοῖς ἀντεχομένοις αὐτῆς, καὶ τοῖς ἐπερειδομένοις ἐπ᾿ αὐτὴν ὡς ἐπὶ Κύριον ἀσφαλής. ¹⁹ ὁ Θεὸς τῇ σοφίᾳ ἐθεμελίωσε τὴν γῆν, ἡτοίμασε δὲ οὐρανοὺς φρονήσει·

¹¹ Κρυφθῆτε, διότι τὰ μάτια τοῦ Κυρίου βλέπουν ἀπὸ ψηλὰ καὶ τὰ παρακολουθοῦν ὅλα· ὁ δὲ ἄνθρωπος εἶναι ταπεινὸς καὶ δὲν ἡμπορεῖ να διαφύγῃ τὸ ὑψηλὸν ὄμμα τοῦ Κυρίου.Καὶ θὰ ταπεινωθῇ τὸ ὕψος καὶ ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων, καὶ θὰ ὑψωθῇ μόνος ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεώς του. ¹² Θὰ ταπεινωθῇ ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων, διότι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τοῦ παντοκράτορος καὶ ἐξουσιαστοῦ τῶν πνευμάτων, θὰ ἔλθῃ κατὰ παντὸς μετ’ αὐθαδείας ἀσεβοῦς καὶ ὑπερηφάνου καὶ κατὰ παντὸς ἀλαζόνος καὶ πεφυσιωμένου, καὶ ὅλοι αὐτοὶ θὰ ταπεινωθοῦν καὶ θὰ ἐξευτελισθοῦν. ¹³ Θὰ ἔλθῃ ἡ φοβερὰ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ πλήξῃ καὶ κάθε κέδρον τοῦ Λιβάνου ἀπὸ τὰς ὑψηλὰς καὶ μετεώρους καὶ κάθε δένδρον δρυὸς τῆς γῆς Βασάν· ¹⁴ 14 θὰ πλήξῃ καὶ πᾶν ὄρος ὑψηλὸν καὶ κάθε βουνὸν ὑψηλόν. ¹⁵ 15 Θὰ ἐπέλθῃ καὶ κατὰ παντὸς πύργου ὑψηλοῦ καὶ κατὰ παντὸς τείχους ὑψηλοῦ, τὰ ὁποῖα οὕτω θ’ ἀποδειχθοῦν ὅλως ἄχρηστα πρὸς ὑπεράσπισιν καὶ προστασίαν. ¹⁶ Θὰ ἐπέλθῃ καὶ κατὰ παντὸς πλοίου θαλάσσης καὶ κατὰ παντὸς θεάματος ὡραίων καὶ στολισμένων πλοίων. ¹⁷ Καὶ θὰ ταπεινωθῆ ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ὑψηλοφροσύνη παντὸς ἀνθρώπου, καὶ θὰ πέσῃ ἡ ἀλαζονεία καὶ ἡ περιφρόνησις τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ θὰ ὑψωθῆ μόνος ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην. ¹⁸ Καὶ τὰ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρωπίνων κατεσκευασμένα εἴδωλα ὅλα θὰ τὰ κρύψουν ἐπιμελῶς, ¹⁹ ἀφοῦ τὰ φέρουν μέσα εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς σχισμὰς τῶν βράχων καὶ εἰς τὰ ὑγρὰ ἄντρα τῆς γῆς.Ἐκεῖ θὰ καταφύγουν καὶ αὐτοὶ πρὸ τοῦ φόβου, τὸν ὁποῖον θὰ ἐμπνέῃ ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου, καὶ ἀπὸ τὴν ἔνδοξον δύναμίν του, ὅταν θὰ σηκωθῇ διὰ νὰ συντρίψῃ τὴν γῆν. ²⁰ Ναί· μόνος ὁ Κύριος· διότι κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην θὰ πετάξῃ ἔξω ὁ ἄνθρωπος τὰ εἴδωλά του τὰ ἀσημένια καὶ τὰ χρυσᾶ, τὰ ὁποῖα ἔκαμαν διὰ νὰ προσκυνοῦν, τὰ τιποτένια καὶ τὰς νυκτερίδας, ²¹ διὰ νὰ ἔμβῃ ὁ ἴδιος μέσα εἰς τὰς τρώγλας τοῦ σκληροῦ βράχου καὶ εἰς τὰς σχισμὰς τῶν πετρῶν, ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ἐνδόξου δυνάμεώς του, ὅταν θὰ σηκωθῇ διὰ νὰ συντρίψῃ τὴν γῆν



⁴ Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία τῆς καταγωγῆς καὶ δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ ὅλων ὅσα ὑπάρχουν εἰς αὐτά, ὅταν ἐδημιουργοῦντο ἀπὸ τὸ μηδέν. Ὅταν ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεός, ἡ αὐτοζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐδημιούργησε τὸ ὑλικὸν σύμπαν, τὸν ἀπέραντον οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ⁵ δὲν ὑπήρχαν ἀκόμη καθόλου πρασινάδα ἡ ἄλλη ποώδης βλάστησις εἰς τὴν γῆν καὶ δὲν εἶχε φυτρώσει ἀκόμη κανένα εἶδος χόρτου ἢ φυτοῦ διότι ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς δὲν εἶχε βρέξει ἀκόμη ἐπάνω εἰς τὴν γῆν καὶ ἄνθρωπος δὲν ὑπῆρχε διὰ νὰ τὴν καλλιεργῇ. ⁶ Ἀνέβλυζεν ὅμως ἀπὸ τὴν γῆν, ὡς πηγή, ἕνα κῦμα ὑγρασίας, μία συνεχὴς ροὴ ὑγρῶν ἀτμῶν, ποὺ ἐπότιζε τὴν ἐπιφάνειαν τῆς ξηρᾶς. ⁷ Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεός, ἡ αὐτοζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα κοινὸν καὶ συνηθισμένον, λεπτὴν σκόνην ἀπὸ τὴν γῆν, ἀπὸ αὐτὴν ποὺ πατοῦμεν, διέπλασε καὶ ἐμορφοποίησε τὸν ὑλικὸν ἄνθρωπον· καὶ ἐνεφύσησε εἰς τὸ πρόσωπόν του ζωτικὴν ἐνέργειαν, ζωοποιὸν δύναμιν καὶ ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ νεκρὸν πλάσμα ὕπαρξις ζωντανὴ μὲ ψυχὴν λογικήν, ἐλευθέραν, ἀσώματον καὶ ἀθάνατον, ἡ ὁποία δίδει ζωήν, κίνησιν καὶ ἐνέργειαν εἰς τὸ σῶμα καὶ τὰ μέλη του. (Ἡ ψυχὴ δὲν ἐπλάσθη ἀπὸ προϋπάρχουσαν ὕλην, ἀλλὰ ἐπλάσθη ὑπὸ τῆς θείας Παντοδυναμίας ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ συνεδέθη μὲ τὸ ὑλικὸν σῶμα ἑπομένως ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὕπαρξις ὑλικοπνευματική). ⁸ Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς διέταξε καὶ ἐφύτρωσε Παράδεισος, κῆπος μὲ πλουσίαν καὶ ποικίλην βλάστησιν, εἰς τὴν Ἐδέμ, τόπον ἀπολαύσεως καὶ χαρᾶς, ποὺ εὑρίσκεται πρὸς Ἀνατολάς· ἐκεῖ ἐπρόσταξε νὰ ζῇ ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ἐδημιούργησε. ⁹ Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς ἐπρόσταξε καὶ ἐβλάστησαν ἀκόμη ἀπὸ τὴν γῆν τρία εἴδη δένδρων: Πρώτον· κάθε εἶδος καὶ κάθε ποικιλία δένδρων, τὰ ὁποῖα μὲ τὸ ὕψος, τὸ σχῆμα, τὸ φύλλωμα, τὰ ἄνθη των νὰ εὐχαριστοῦν καὶ νὰ τέρπουν· μὲ τὴν ποικιλίαν δὲ τῶν καρπῶν των νὰ ἰκανοποιοῦν, εὐφραίνουν καὶ τρέφουν τὸν ἄνθρωπον. Εἰς τὸ κέντρον τοῦ Παραδείσου, εἰς θέσιν προνομιακήν, ὥστε νὰ εἶναι ὁρατὰ καθημερινῶς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, ὁ Θεὸς ἐπρόσταξε καὶ ἐβλάστησαν ἄλλα δύο δένδρα. Τὸ ἕνα ἦταν δένδρον, τοῦ ὁποίου οἱ καρποὶ εἶχαν χάριν μοναδικήν, ὑπερφυσικὴν καὶ δύναμιν ἔκτακτον, διότι θὰ ἔδιδαν ἀθανασίαν καὶ αἰωνίαν μακαριότητα εἰς ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ἔτρωγε· τὸ ἄλλο ἦταν δένδρον, ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ ὁποίου ὅποιος ἔτρωγε θὰ ἐγνώριζε πειραματικῶς πόσον πικρὸν ἦταν τὸ ἠθικὸν κακόν. Μὲ ἄλλους λόγους τὰ εἴδη τῶν δένδρων τοῦ Παραδείσου ἦσαν τρία: α) Τὰ πολλά, διὰ νὰ ζῇ («ἵνα ζῇ») ὁ ἄνθρωπος καὶ να συντηρῆται. β) «Τὸ ξύλον τῆς ζωῆς», διὰ νὰ ζῇ ὁ ἄνθρωπος αἰωνίως εὐτυχής («ἵνα ἀεὶ ζῇ»). Αὐτὸ τοῦ ἐδόθη ὡς βραβεῖον. γ) «Τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ» («ἵνα εὖ ζῇ»), οἱ καρποὶ τοῦ ὁποίου ἦσαν γύμνασμα καὶ ἀγώνισμα τῆς ὑπακοῆς του ἀνθρώπου εἰς τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. ¹⁰ Ἀπὸ τὴν Ἐδὲμ πηγάζει ἕνας ποταμὸς διὰ νὰ ποτίζῃ τὸν κῆπον τὸ Παραδείσου ἀπὸ ἐκεῖ διακλαδίζεται εἰς τέσσερις βραχίονες, εἰς τέσσερις ἄλλους ποταμούς. ¹¹ Τὸ ὄνομα τοῦ ἑνὸς ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι Φισῶν· αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ περιβάλλει καὶ περικυκλώνει ὅλην τὴν χώραν Εὐϊλάτ, ὅπου ὑπάρχει τὸ χρυσάφι. ¹² Τὸ δὲ χρυσάφι τῆς χώρας ἐκείνης εἶναι καθαρὸν καὶ ἐκλεκτόν· ἐκεῖ ἐπίσης ὑπάρχει ὁ πολύτιμος λίθος ἀνθράκιον καὶ ὁ πράσινος πολύτιμος λίθος ὄνυξ. ¹³ Τὸ ὄνομα τοῦ δευτέρου ποταμοῦ εἶναι Γεῶν· αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ περιβάλλει καὶ περικυκλώνει ὅλην τὴν χώραν τῆς Αἰθιοπίας. ¹⁴ Τὸ ὄνομα τοῦ τρίτου ποταμοῦ εἶναι Τίγρις· αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ τρέχει ἀνατολικῶς τῆς χώρας τῶν Ἀσσυρίων. Ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος ὀνομάζεται Εὐφράτης. ¹⁵ Καὶ ὁ παντοδύναμος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς ἐπῆρε τὸν ἄνθρωπον, ποὺ ἐδημιούργησεν ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισον καὶ τὸν ὡδήγησε μέσα εἰς τὸν Παράδεισον τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς μακαριότητος, διὰ νὰ τὸν καλλιεργῇ, νὰ τὸν φροντίζῃ καὶ νὰ τὸν φυλάττῃ ἀπὸ τὰ πτηνά, τὰ ζῶα καὶ τὰ θηρία. ¹⁶ Καὶ ὁ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀδὰμ ἐντολὴν εὔκολον, ἄκοπον, ταιριαστὴν καὶ συμφέρουσαν εἰς τὸ λογικὸν καὶ τὴν ἐλευθερίαν του, λέγων· «ἀπὸ κάθε εἶδος δένδρου, ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸν Παράδεισον, εἶσαι ἐλεύθερος νὰ φάγῃς, ¹⁷ ἀπὸ τὸ δένδρον ὅμως, τοῦ ὁποίου οἰ καρποὶ θὰ σοῦ γνωρίσουν πειραματικῶς τὸ ἠθικὸν κακόν, τόσον σύ, ὅσον καὶ ἡ γυναῖκα σου (ποὺ θὰ δημιουργηθῇ ἐντὸς ὀλίγου), δὲν θὰ φάγετε· τὴν ἡμέραν ποὺ θὰ παραβῆτε τὴν ἐντολὴν καὶ θὰ φάγετε ἀπὸ τὸν ἀπηγορευμένον καρπόν, θὰ ἀποθάνετε ἐξάπαντος μὲ θάνατον πνευματικόν»· θὰ χωρισθῆτε δηλαδὴ ἀπὸ ἐμὲ τὸν Θεόν. Ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ θανάτου αὐτοῦ θὰ ἔλθῃ κατόπιν καὶ ὁ σωματικὸς θάνατος, ὁ χωρισμὸς τοῦ σώματος ἀπὸ τῆς ψυχῆς. ¹⁸ Καὶ ὁ Θεὸς Πατήρ, ἐκφράζων τὴν θείαν καὶ ἀγαθὴν βουλὴν καὶ σκέψιν του πρὸς τὰ ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς ἁγίας καὶ ἀδιαιρέτου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος, τὸν ὁμοούσιον πρὸς αὐτὸν μονογενῆ Υἱὸν καὶ Λόγον του καὶ τὸ ὁμόθρονον καὶ συναΐδιον πρὸς αὐτὸν Παράκλητον Πνεῦμα, εἶπε· «δὲν εἶναι καλὸν πρᾶγμα νὰ μένῃ εἰς τὸν μακάριον τοῦτον τόπον ὁ ἄνθρωπος μόνος· ἂς κάμωμεν δι’ αὐτὸν βοηθόν, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν θὰ εἶναι ὅπως τὰ ἄλλα δημιουργήματα. Ἂς κάμωμεν βοηθὸν ὅμοιον καὶ ὁμότιμον μὲ τὸν Ἀδάμ, τῆς ἰδίας οὐσίας καὶ ἀξίας, ποὺ νὰ μὴ ὑστερῇ ἀπὸ αὐτὸν εἰς τίποτε, ὥστε νὰ ἐπικοινωνῇ μαζί του· ὥστε νὰ ἀνακοινώνουν ἀμοιβαίως τὶς σκέψεις, νὰ ἐκδηλώνουν ἀμοιβαίως τὰ αἰσθήματά των ὥστε μαζὶ καὶ οἰ δύο νὰ συντηροῦν καὶ διαιωνίζουν τὸ ἀνθρώπινον γένος». ¹⁹ Καὶ ὁ Θεός, πρὶν ἀκόμη δημιουργήσῃ τὴν Εὔαν, τὴν βοηθὸν τοῦ Ἀδάμ, διέπλασε καὶ ἐμορφοποίησε ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς ὅλα τὰ ἄγρια θηρία, ποὺ ζοῦν εἰς τὰ δάση καὶ ὅλα τὰ πουλιά, ποὺ διασχίζουν τοὺς ὁρίζοντες καὶ μὲ εἰδικὴν νεῦσιν τὰ ὡδήγησεν ὡ ὑπηκόους ἐμπρὸς εἰς τὸν Ἀδάμ, τὸν λογικὸν κυρίαρχον τῆς ὁρατῆς κτίσεως, διὰ νὰ σκεφθῇ καὶ ἀποφασίσῃ ποῖα ὀνόματα νὰ τοὺς δώσῃ.Καὶ ὅ,τι ὄνομα θὰ ἔδιδεν ὁ Ἀδὰμ εἰς κάθε ζωντανὸν ὀργανισμόν, αὐτὸ καὶ θὰ ἔμενεν ὡς ὄνομά του.



¹ Παιδί μου, μὴ λησμονῇς ποτὲ τὰ ὅσα ἐγὼ διεκήρυξα ὡς νόμιμα, ὁ νοῦς σου δὲ καὶ ἡ καρδία σου ἂς φυλάττῃ ὡς θησαυρὸν τοὺς λόγους μου· ² διότι αὐτὰ θὰ σοῦ χαρίσουν μακροβιότητα καὶ θὰ σοῦ προσθέσουν χρόνια ζωῆς εὐτυχισμένης καὶ ψυχικὴν γαλήνην καὶ εἰρήνην. ³ Φρόντιζε νὰ μὴ σοῦ λείψουν ποτὲ αἱ ἐλεημοσύναι μὲν πρὸς τοὺς δυστυχεῖς, ἡ ἐμπιστοσύνη δὲ πρὸς τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ. Καὶ διὰ νὰ μὴ σοῦ λείψουν ποτέ, φρόντισε νὰ τὰς δέσῃς καλὰ σὰν περιλαίμιον, ποὺ θὰ ἐφάπτεται καὶ θὰ εἶναι κολλημένον εἰς τὸν λαιμόν σου, καὶ ἔσο βέβαιος, ὅτι θὰ εὕρῃς καὶ θὰ ἐξασφαλίσῃς θείαν χάριν καὶ εὔνοιαν. ⁴ Λάμβανε πρόνοιαν καὶ φροντίδα, ὥστε ἡ διαγωγή σου νὰ εἶναι καλὴ καὶ ἐπαινετὴ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἀνθρώπων. ⁵ Στήριζε μὲ ὅλην τὴν ψυχήν σου τὴν πεποίθησιν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην σου εἰς τὸν Θεόν. Μὴ ὑπερηφανεύεσαι δὲ διὰ τὰς πολλὰς γνώσεις σου καὶ διὰ τὴν ἰδικήν σου σοφίαν. ⁶ Εἰς ὅλας τὰς ἐνεργείας καὶ πράξεις σου λάμβανε συμβουλὰς καὶ γνῶσιν ἀπὸ τὴν θείαν σοφίαν, διὰ νὰ σὲ ὁδηγῇ εἰς τὸν εὐθὺν δρόμον τῆς ἀρετῆς καὶ διὰ νὰ μὴ σκοντάψῃ τὸ πόδι σου καὶ ἐκτραπῇς ἀπὸ τὸν ὀρθὸν καὶ σωτήριον δρόμον. ⁷ Μὴ σχηματίζῃς διὰ τὸν ἑαυτόν σου φρόνημα ὅτι εἶσαι συνετὸς καὶ ἔχεις ὅλην τὴν γνῶσιν, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεσαι τὴν συμβουλὴν τοῦ ἄλλου. Ἔχε δὲ φόβον Θεοῦ καὶ φεῦγε μακρὰν ἀπὸ κάθε κακόν, διότι εὔκολα ἠμπορεῖ νὰ παρασυρθῇς ἀπὸ ἀσήμαντα καὶ νὰ πέσῃς εἰς βαρέα ἁμαρτήματα. ⁸ Ὅταν συμμορφωθῇς πρὸς αὐτά, τότε θὰ ἀπολαμβάνῃς σωματικὴν ὑγείαν καὶ εὐεξίαν, καὶ τὰ ὀστᾶ σου θὰ διατηροῦνται εἰς καλὴν κατάστασιν. ⁹ Δείκνυε σεβασμὸν καὶ εὐλαβῆ τιμὴν πρὸς τὸν Θεὸν μὲ τὸ νὰ προσφέρῃς εἰς τὸν ναόν του ἀπὸ τοὺς τιμίους κόπους τῆς ἐργασίας σου καὶ πρόσφερε εἰς Αὐτὸν τὰ πρωτογεννήματα ἀπὸ τοὺς καρποὺς καὶ τὰ εἰσοδήματά σου, τὰ ὁποῖα ἀποκτᾷς μὲ δικαιοσύνην καὶ τιμιότητα, ¹⁰ διὰ νὰ γεμίζουν αἱ ἀποθῆκαι σου ἀπὸ ἀφθονίαν σιταριοῦ, νὰ τρέχῃ δὲ ἀπὸ τὰ πατητήρια τῶν σταφυλῶν σου μοῦστος πολύς. ¹¹ Παιδί μου, μὴ παραμελῇς καὶ μὴ ξεχνᾷς τὴν ὠφέλειαν, ποὺ φέρει ἡ διὰ μέσου δοκιμασιῶν καὶ θλίψεων παιδαγωγία τοῦ παναγάθου Θεοῦ, καὶ μὴ καταβάλλεσαι καὶ μὴ ἀποκάμνῃς, ὅταν ἐλέγχεσαι καὶ ἐπιτιμᾶσαι ἀπὸ Αὐτόν, ¹² διότι ἐκεῖνον, ποὺ ἀγαπᾷ ὁ Κύριος, τὸν παιδαγωγεῖ μὲ θλίψεις, μαστιγώνει δὲ μὲ δοκιμασίας κάθε τέκνον του καὶ παιδί, τὸ ὁποῖον ἀναγνωρίζει ὡς ἰδικόν του. ¹³ Εὐτυχὴς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἠξιώθη νὰ εὕρῃ καὶ νὰ γνωρίσῃ τὴν σοφίαν, τὴν ὁποίαν παρέχει ἡ θεία παιδαγωγία, καὶ μακάριος εἶναι ὁ θνητός, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισε καὶ ἀπέκτησε τὴν ἀπὸ Θεοῦ φρόνησιν καὶ σύνεσιν. ¹⁴ Εἶναι δὲ μακάριος, διότι εἶναι ἀσυγκρίτως καλύτερον καὶ ἐπικερδέστερον νὰ ἐμπορεύεται κανεὶς καὶ νὰ ἐξαγοράζῃ ἀντὶ πάσης θυσίας τὴν σοφίαν αὐτὴν παρὰ νὰ κερδίζῃ θησαυροὺς ἀπὸ νομίσματα χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ. ¹⁵ Ἡ σοφία δὲ αὐτὴ εἶναι πολὺ πιὸ ἀκριβῆ ἀπὸ τοὺς ἀδάμαντας καὶ τοὺς ἄλλους πολυτίμους λίθους. Ἐμπρὸς εἰς αὐτὴν δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀντισταθῇ τίποτε τὸ κακόν· εὔκολα γνωρίζουν τὴν ἀξίαν της, ὅσοι τὴν πλησιάζουν μὲ εἰλικρινῆ καὶ ταπεινὴν διάθεσιν νὰ λάβουν πεῖραν αὐτῆς. Ὀτιδήποτε δὲ ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ ὁ κόσμος θεωρεῖ ὡς πολύτιμα, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιπαραβληθῇ πρὸς αὐτήν. ¹⁶ Εἶναι δὲ ἀσυγκρίτως πολυτιμοτέρα ἀπὸ οἰονδήποτε πλοῦτον τοῦ κόσμου, διότι εἰς τὸ δεξί της χέρι ὑπάρχει μακροζωΐα καὶ χρόνια εὐτυχισμένης ζωῆς καὶ εἰς τὸ ἀριστερό της πλοῦτος καὶ δόξα, καὶ σκορπίζει ὅλα αὐτὰ εἰς ὅποιον τὴν πλησιάσῃ καὶ τὴν γνωρίσῃ. Ἀπὸ τὸ στόμα της δὲ βγαίνουν πάντοτε λόγια δίκαια καὶ γεμᾶτα χάριν καὶ ἁγιότητα, εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν της φέρει ὡς χρυσοῦν χαλινὸν τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ λόγους συμπαθείας καὶ εὐσπλαγχνίας πρὸς πάντα πταίστην. ¹⁷ Οἱ δρόμοι, εἰς τοὺς ὁποίους ὁδηγεῖ ἡ σοφία, εἶναι καλοί, διότι ὁδηγοῦν πάντοτε εἰς τὸ ἀγαθὸν καὶ τὴν σωτηρίαν, καὶ ὅλα τὰ μέρη ποὺ περνᾷ γεμίζουν εἰρήνην. ¹⁸ Ἡ σοφία εἶναι δένδρον ζωῆς δι’ ὅλους, ὅσοι τὴν κρατοῦν σφιγκτά· καὶ δι’ ὅλους, ὅσοι στηρίζονται ἐπ’ αὐτῆς, εἶναι στήριγμα τόσον ἀσφαλές, σὰν νὰ στηρίζονται ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου. ¹⁹ Ὁ Θεὸς διὰ τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ του, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Πατρός, μὲ τὴν ἐν χρόνῳ ἐκδηλωθεῖσαν σοφίαν του ἐθεμελίωσε τὴν γῆν καὶ μὲ ἄπειρον σύνεσιν κατεσκεύασε τοὺς οὐρανούς.

¹¹ Διότι οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι υψιλοί και βλέπουν από υψηλά τα πάντα. Ο δε άνθρωπος είναι μηδαμινός· και θα ταπεινωθή η αλαζονεία και η έπαρσις των ανθρώπων. Θα υψωθή δε μόνος ο Κυριος κατά την ημέραν εκείνην της δικαίας κρίσεώς του. ¹² Διότι η μεγάλη αυτή ημέρα Κυρίου του παντοκράτορος θα έλθη, δια να τιμωρήση κάθε αναιδή και αυθάδη, κάθε τυπερήφανον, κάθε υψηλόφρονα, κάθε επηρμένον. Και όλοι θα ταπεινωθούν κατά την ημέραν εκείνην. ¹³ Η δικαία αυτή παρά Κυρίου τιμωρία θα εκπάση και θα πλήξη όλα τα κέδρα του Λιβάνου, τα υψηλά και υπερήφανα, και όλα τα δένδρα βελανιδιάς της χώρας Βασάν. ¹⁴ Θα πλήξη κάθε υψηλόν όρος και κάθε υψηλόν βουνόν, ¹⁵ κάθε υψηλόν και ωχυρωμένον πύργον, κάθε ισχυρόν τείχος. ¹⁶ Θα εκπάση εναντίον των πλοίων, που ευρίσκονται εις την θάλασσαν, και εναντίον όλων των στολισμένων και ωραίων εις θέαν πλοίων. ¹⁷ Και τρομαγμένος τότε θα ταπεινωθή κάθε άνθρωπος. Θα πέση η αλαζονεία των άνθρώπων και θα υψωθή και θα δοξασθή ο Κυριος μόνος κατά την μεγάλην εκείνην ημέραν. ¹⁸ Κατατρομαγμένοι οι άνθρωποι θα κρύψουν επιμελώς όλα τα είδωλα, που είχαν κατασκευάσει με τα χέρια των· ¹⁹ θα τα φέρουν μέσα εις τα σπήλαια και είς τας σχισμάς των βράχων και εις τας τρώγλας της γης, όπου και οι ίδιοι θα καταφύγουν ενώπιον του φόβου, που θα τους εμπνέη η παρουσία του Κυρίου, και ενώπιον της δόξης και της παντοδυναμίας του, όταν θα σηκωθή, δια να συντρίψη την αμαρτωλήν χώραν. ²⁰ Κατά την ημέραν εκείνην ο κάθε άνθρωπος θα πετάξη τα σιχαμερά είδωλά του, τα ασημένια και τα χρυσά, τα οποία κατασκεύασε, δια να τα προσκυνή, θα τα πετάξουν εις τα σκουπίδια και εις τας ρωγμάς, όπου αι φωλεαί των νυκτερίδων, ²¹ δια να ημπορέσουν έτσι ελεύθεροι, να εισέλθουν εις τας τρώγλας κάποιου ασφαλούς βράχου, εις τας σχισμάς των ορέων, τρέμοντες την φοβεράν παρουσίαν του Κυρίου, την άπειρον αυτού δόξαν και ακατανίκητον δύναμιν, όταν θα εγερθή, δια να συντρίψη την αμαρτωλήν χώραν μας.



⁴ Αυτή είναι η ιστορία της δημιουργίας του ουρανού και της γης, όταν αυτά ετελείωσαν και ωλοκληρώθησαν. Αυτή είναι η δημιουργία του σύμπαντος, όταν ο απειροτέλειος Θεός εδημιούργησεν εκ του μηδενός το σύμπαν, τον ουρανόν και την γην. ⁵ Δεν υπήρχον όμως ακόμη χλόη και θάμνοι των αγρών και δεν είχον βλαστήσει φυτά του αγρού. Διότι δεν είχεν αποστείλει βροχάς ο Θεός εις την γην και δεν υπήρχεν άνθρωπος να εργάζεται και να καλλιεργή τους αγρούς. ⁶ Ανέβλυζαν δε πηγαί και επότιζαν με τα ύδατά των όλην την επιφάνειαν της ξηράς. ⁷ Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπον με χώμα από την γην (χοϊκόν) και ενεφύσησεν στο πρόσωπον αυτού πνεύμα ζων, την αθάνατον ψυχήν· έτσι δε έγινεν ο άνθρωπος ζώσα υλικοπνευματική ύπαρξις. ⁸ Διέταξε δε ο Θεός και εφύτρωσε και εβλάστησεν εις την περιοχήν της Εδέμ προς ανατολάς κήπος, ο παράδεισος, και εκεί ετοποθέτησε τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. ⁹ Εκαμε δε ο Θεός να βλαστήσουν από την γην όλα τα είδη των δένδρων, τα οποία είναι ωραία εις την όρασιν, ευχάριστα εις την γεύσιν και θρεπτικά, καθώς επίσης διέταξε και εφύτρωσε το δένδρον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού. ¹⁰ Ποταμός δε πηγάζει και απλώνεται από την Εδέμ, ώστε να ποτίζη τον παράδεισον. Από εκεί δε εξέρχεται και διαχωρίζεται εις τέσσαρας κατευθύνσεις. ¹¹ Το όνομα του ενός εκ των τεσσάρων αυτών ποταμών είναι Φισών. Αυτός περικυκλώνει και ποτίζει όλην την περιοχήν Ευϊλάτ, όπου υπάρχει ο χρυσός. ¹² Ο χρυσός της χώρας εκείνης είναι αγνός και πολύτιμος. Εις την χώραν αυτήν επίσης υπάρχουν και δύο άλλοι πολύτιμοι λίθοι, ο απαστράπτων άνθραξ και ο πράσινος λίθος. ¹³ Το όνομα του δευτέρου ποταμού είναι Γεών· αυτός διαρρέει όλην την γην της Αιθιοπίας. ¹⁴ Και ο ποταμός ο τρίτος είναι ο Τιγρις· αυτός διέρχεται εμπρός από την χώραν των Ασσυρίων. Ο δε τέταρτος ποταμός είναι ο Ευφράτης. ¹⁵ Ελαβε Κυριος ο Θεός τον άνθρωπον, τον οποίον εδημιούργησε, και έθεσεν αυτόν στον παράδεισον της χαράς και της τέρψεως, δια να εργάζεται εις αυτόν και να τον φυλάσση. ¹⁶ Εδωσε δε εντολήν Κυριος ο Θεός στον Αδάμ λέγων· “από όλα τα καρποφόρα δένδρα που υπάρχουν στον παράδεισον, σας δίδω το δικαίωμα να τρώγετε. ¹⁷ Από το δένδρον όμως της γνώσεως του καλού και κακού δεν πρέπει ποτέ να φάγετε από αυτό. Κατά δε την ημέραν κατά την οποίαν θα φάγετε από τον καρπόν του, θα χάσετε το δικαίωμα της αθανασίας, θα αποθάνετε σωματικώς και θα χωρισθήτε από εμέ, που σας έδωσα την ζωήν”. ¹⁸ Ο δε Τριαδικός Θεός είπε καθ' εαυτόν· “δεν είναι καλόν να μείνη μόνος του ο άνθρωπος. Ας δημιουργήσωμεν προς χάριν αυτού βοηθόν του, πλάσμα όμοιον με αυτόν”. ¹⁹ Πριν όμως δημιουργήση ο Θεός την βοηθόν του Αδάμ, την Εύαν, ωδήγησεν ενώπιον του Αδάμ όλα τα θηρία του αγρού και όλα τα πτηνά του ουρανού, τα οποία εδημιούργησε, δια να ίδη αυτά ο Αδάμ και να τους δώση το κατάλληλον όνομα. Και το όνομα, το οποίον θα έδιδεν ο Αδάμ στο καθένα από αυτά, τούτο το όνομα και θα έμενεν εις αυτό.



¹ Παιδί μου, μη λησμονής τους νόμους μου. Ο δε νους και η καρδία σου ας φυλάττουν τους λόγους μου ως θησαυρούς. ² Διότι αυτά θα σου χαρίσουν μακροβιότητα, θα προσθέσουν χρόνια ζωής ειρηνικής και ευτυχισμένης. ³ Αι ελεημοσύναι ποός τους ανθρώπους και η πίστις προς τον Θεόν, ποτέ ας μη σε αφήσουν. Να τας δέσης σαν περιλαίμιον, που θα εφάπτεται στον λαιμόν σου, να τας χάραξης εις την καρδίαν σου, και να είσαι βέβαιος ότι θα εύρης χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις. ⁴ Σκέψου και φρόντιζε, ώστε η διαγωγή σου να είναι καλή και αξιέπαινος ενώπιον Θεού και ανθρώπων. ⁵ Εχε σταθεράν πίστιν και ακλόνητον πεποίθησιν με όλην σου την ψυχήν στον Θεόν. Μη αλαζονεύεσαι δια τας πολλάς γνώσεις και δια την σοφίαν σου. ⁶ Εις όλην σου την ζωήν και συμπεριφοράν να έχης πάντοτε υπ' όψιν σου την θείαν σοφίαν, δια να σε καθοδηγή ορθώς εις τας ενεργείας σου και να μη σκοντάψουν ποτέ τα πόδια σου. ⁷ Μη σχηματίσης το φρόνημα ότι είσαι συνετός και μη εμπιστεύεσαι εις την σοφίαν σου, αλλά να φοβήσαι τον Θεόν. Απόφευγε κάθε κακόν και λοξοδρόμει μακράν, όταν το αντικρύζης. ⁸ Οταν έτσι πορεύεσαι, θα απολαμβάνης υγείαν και ευεξίαν στο σώμα σου, ανανέωσιν δε και ανάπαυσιν εις τα κόκκαλά σου. ⁹ Τιμα τον Θεόν με θυσίας από τους ιδικούς σου δικαίους κόπους, και δίδε εις αυτόν πάντοτε τας απαρχάς από τους καρπούς, τους οποίους απέκτησες με δικαιοσύνην και τιμιότητα· ¹⁰ δια να γεμίζουν έτσι αι αποθήκαι σου από αφθονίαν σίτου και να αναβλύζη σαν από πηγήν πλούσιος ο μούστος από τα πατητήρια των σταφυλών σου. ¹¹ Παιδί μου, μη παραμελής και μη αδιαφορής εις την παιδαγωγίαν του Κυρίου και μη λιποψυχής, όταν δια το καλόν σου επιτιμάσαι από αυτόν. ¹² Διότι εκείνον, τον οποίον ο Κυριος αγαπά, τον παιδαγωγεί με θλίψεις και σαν στοργικός πατέρας μαστιγώνει με διαφόρους δοκιμασίας κάθε τέκνον του, το οποίον αναγνωρίζει και παραδέχεται ως ιδικόν του. ¹³ Τρισευτυχισμένος και από τον Θεόν ευλογημένος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος ευρήκε την αληθή σοφίαν, και κάθε θνητός, ο οποίος εγνώρισε και απέκτησε την από τον Θεόν χορηγουμένην φρόνησιν και σύνεσιν. ¹⁴ Διότι είναι ασυγκρίτως καλύτερον να αγοράζη και αποκτά κανείς την σοφίαν, παρά θησαυρούς χρυσού και αργύρου. ¹⁵ Αύτη είναι ασυγκρίτως πολυτιμοτέρα από τους αδάμαντας και τους άλλους πολυτελείς λίθους και εναντίον αυτής δεν ημπορεί να, αντιπαραταχθή κανένα απολύτως πονηρόν πράγμα. Η σοφία γίνεται γνωστή εις όλους εκείνους, οι οποίοι την πλησιάζουν με αγαθήν διάθεσιν. Και κάθε τι από όσα οι άνθρωποι θεωρούν πολύτιμα, δεν ημπορεί να αντιπαραβληθή προς αυτήν. ¹⁶ Είναι δε πολυτιμοτέρα από οποιονδήποτε πλούτον και θησαυρόν, διότι εις την δεξιάν της κρατεί και προσφέρει μακροβιότητα. Εις δε την αριστεράν της κρατεί και προσφέρει πλούτον και δόξαν. Από το στόμα της εξέρχεται πάντοτε λόγος δικαιοσύνης και αρετής. Εις δε την γλώσσαν της φέρει και εκφράζει τον νόμον του Θεού, αλλά και το έλεος του Θεού. ¹⁷ Οι δρόμοι, στους οποίους οδηγεί, είναι καλοί και αγαθοί. Ολαι δε αι πορείαι της είναι ειρηνικαί και ειρηνοφόροι. ¹⁸ Η σοφία είναι το δένδρον της ζωής δι' όλους εκείνους, που την κρατούν σφιγκτά· δι' όσους δε στηρίζονται σταθερά εις αυτήν, ως επ' αυτού του Κυρίου, είναι στήριγμα ασφαλές. ¹⁹ Ο Θεός δια της ενυποστάτου σοφίας, δια του Μονογενούς δηλαδή Υιού του, έθεσε τα θεμέλια της γης και με άπειρον σύνεσιν κατεσκεύασε τους ουρανούς.

⁷ Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. ⁸ πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται. ⁹ ἢ τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; ¹⁰ καὶ ἐὰν ἰχθὺν αἰτήσῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ; ¹¹ εἰ οὖν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;

⁷ Ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὰς ἰδικάς σας ἐλλείψεις καὶ ἐλαττώματα, νὰ ζητῆτε ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ θὰ δοθῇ εἰς σᾶς αὐτό, ποὺ ζητεῖτε, ἀρκεῖ νὰ μὴ εἶναι ἄτοπον ἢ ἐπιβλαβὲς εἰς σᾶς.Γυρεύετε νὰ εὔρετε τὸ ζητούμενον καὶ θὰ τὸ εὕρετε, ἐφ' ὅσον σᾶς εἶναι ὠφέλιμον. ⁸ Διότι καθένας ποὺ ζητεῖ παρὰ τοῦ Θεοῦ, λαμβάνει.Καὶ καθένας ποὺ γυρεύει, εὑρίσκει.Καὶ εἰς καθένα ποὺ κτυπᾷ τὴν θύραν τῆς θείας προστασίας, θὰ ἀνοιχθῇ αὕτη. ⁹ Καὶ διὰ νὰ πεισθῆτε περὶ τούτου σᾶς ἐρωτῶ: Ποῖος ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ποὺ θὰ τοῦ ζητήσῃ ὁ υἱός του ἄρτον, εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ δώσῃ λίθον ἀντὶ ἄρτου; ¹⁰ Καὶ ἐὰν τοῦ ζητήσῃ ψάρι, μήπως θὰ τοῦ δώσῃ φίδι ἀντὶ ψαριοῦ; ¹¹ Ἐὰν λοιπὸν σεῖς, καίτοι εἶσθε ἀτελεῖς καὶ διεφθαρμένοι ἀπὸ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα, γνωρίζετε νὰ δίδετε ὠφέλιμα πράγματα εἰς τὰ τέκνα σας, πόσῳ μᾶλλον ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀγαθότητα, θὰ δώσῃ καλὰ καὶ ὠφέλιμα εἰς ἐκείνους, ποὺ τοῦ ζητοῦν;

⁷ Σεις ζητείτε από τον Θεόν τα πνευματικά και υλικά αγαθά, που σας χρειάζονται και θα σας δοθούν, γυρεύετε και θα βρήτε αυτό το καλόν που θέλετε. Κτυπάτε την θύραν της θείας αγάπης και θα ανοίξη διάπλατα προς χάριν σας. ⁸ Διότι καθένας, που ζητεί με πίστιν από τον Θεόν, λαμβάνει το καλόν που ζητεί. Και εκείνος που γυρεύει, ευρίσκει και σε καθέναν που κτυπά την θύραν του Θεού, θα του ανοιχθή αυτή. ⁹ (Παρετε ένα παράδειγμα, από όσα συμβαίνουν μεταξύ σας). Ποιός άνθρωπος από σας, που θα του ζητήση το παιδί του ψωμί, θα δώση εις αυτό πέτραν; ¹⁰ Και εάν του ζητήση ψάρι, μήπως θα του δώση φίδι; ¹¹ Εάν λοιπόν σεις οι άνθρωποι, που είσθε ατελείς και διεφθαρμένοι από την αμαρτίαν, ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα εις τα παιδιά σας, πόσον μάλλον ο ουράνιος και πανάγαθος Πατήρ σας θα δώση αγαθά, καλά και ωφέλιμα δώρα, εις εκείνους που του τα ζητούν;