²⁰ ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε, τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; ²¹ καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔχομεν ἀπ’ αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ.



¹ Πᾶς ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς, ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν τὸν γεννήσαντα ἀγαπᾷ καὶ τὸν γεγεννημένον ἐξ αὐτοῦ. ² ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἀγαπῶμεν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν τὸν Θεὸν ἀγαπῶμεν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. ³ αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν· καὶ αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν, ⁴ ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὸν κόσμον· καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν. ⁵ τίς ἐστιν ὁ νικῶν τὸν κόσμον εἰ μὴ ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ; ⁶ Οὗτός ἐστιν ὁ ἐλθὼν δι’ ὕδατος καὶ αἵματος, Ἰησοῦς Χριστός· οὐκ ἐν τῷ ὕδατι μόνον, ἀλλ’ ἐν τῷ ὕδατι καὶ τῷ αἵματι· καὶ τὸ Πνεῦμά ἐστι τὸ μαρτυροῦν, ὅτι τὸ Πνεῦμά ἐστιν ἡ ἀλήθεια. ⁷ ὅτι τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατὴρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι. ⁸ καὶ τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῇ γῇ, τὸ Πνεῦμα καὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ αἷμα, καὶ οἱ τρεῖς εἰς τὸ ἕν εἰσιν. ⁹ εἰ τὴν μαρτυρίαν τῶν ἀνθρώπων λαμβάνομεν, ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ μείζων ἐστίν· ὅτι αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ ἣν μεμαρτύρηκε περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. ¹⁰ ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἔχει τὴν μαρτυρίαν ἐν αὑτῷ· ὁ μὴ πιστεύων τῷ Θεῷ ψεύστην πεποίηκεν αὐτόν, ὅτι οὐ πεπίστευκεν εἰς τὴν μαρτυρίαν ἣν μεμαρτύρηκε ὁ Θεὸς περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. ¹¹ καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία, ὅτι ζωὴν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός, καὶ αὕτη ἡ ζωὴ ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ἐστιν. ¹² ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν· ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει. ¹³ Ταῦτα ἔγραψα ὑμῖν τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῆτε ὅτι ζωὴν αἰώνιον ἔχετε, καὶ ἵνα πιστεύητε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. ¹⁴ καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ παρρησία ἣν ἔχομεν πρὸς αὐτόν, ὅτι ἐάν τι αἰτώμεθα κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν. ¹⁵ καὶ ἐὰν οἴδαμεν ὅτι ἀκούει ἡμῶν ὃ ἐὰν αἰτώμεθα, οἴδαμεν ὅτι ἔχομεν τὰ αἰτήματα ἃ ᾐτήκαμεν παρ’ αὐτοῦ. ¹⁶ Ἐάν τις ἴδῃ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἁμαρτάνοντα ἁμαρτίαν μὴ πρὸς θάνατον, αἰτήσει, καὶ δώσει αὐτῷ ζωήν, τοῖς ἁμαρτάνουσι μὴ πρὸς θάνατον. ἔστιν ἁμαρτία πρὸς θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης λέγω ἵνα ἐρωτήσῃ. ¹⁷ πᾶσα ἀδικία ἁμαρτία ἐστί· καὶ ἔστιν ἁμαρτία οὐ πρὸς θάνατον. ¹⁸ οἴδαμεν ὅτι πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐχ ἁμαρτάνει, ἀλλ’ ὁ γεννηθεὶς ἐκ τοῦ Θεοῦ τηρεῖ ἑαυτόν, καὶ ὁ πονηρὸς οὐχ ἅπτεται αὐτοῦ. ¹⁹ οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν, καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. ²⁰ οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκομεν τὸν ἀληθινόν· καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος.

²⁰ Ἔχομεν λοιπὸν χρέος νὰ τὸν ἀγαπῶμεν. Καὶ τότε ἀγαπῶμεν τὸν Θεόν, ὅταν δεικνύωμεν τὴν ἀγάπην μας καὶ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ εἶναι εἰκόνες καὶ τέκνα τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν εἴπῃ κανείς, ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν καὶ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον μισῇ τὸν ἀδελφόν του Χριστιανόν, αὐτὸς δὲν λέγει ἀλήθειαν καὶ εἶναι ψεύστης. Διότι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἀδελφόν του, τὸν ὁποῖον ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἑξακολουθητικῶς βλέπει, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, ποὺ δὲν ἔχει ἴδει ποτέ; ²¹ Καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν ἐλάβομεν ἀπὸ τὸν Θεόν, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, ν’ ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφόν του Χριστιανόν.



¹ Καθένας ποὺ πιστεύει μὲ πίστιν ζωντανήν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ θεάνθρωπος Μεσσίας, ἔχει γεννηθῇ πνεοματικῶς ἀπὸ τὸν Θεόν. Καὶ καθένας ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος τὸν ἐγέννησε πνευματικῶς, φυσικὰ ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφόν του, ποὺ ἔχει γεννηθῇ ἀπὸ τὸν αὐτὸν Πατέρα. ² Μὲ αὐτὸ δὲ τὸ σημεῖον γνωρίζομεν, ὅτι ἀγαπῶμεν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ ἀγαπῶμεν τὸν Θεόν καὶ φυλάττωμεν τὰς ἐντολάς του. ³ Διότι εἰς τοῦτο σονίσταται ἡ πρὸς τὸν Θεόν ἀγάπη, εἰς τὸ νὰ τηρῶμεν τὰς ἐντολάς του. Καὶ αἱ ἐντολαί του δὲν εἶναι πιεστικοὶ καὶ δυσβάστακτοι καὶ ἀκατόρθωτοι. ⁴ Καὶ δὲν εἶναι βαρεῖαι αἱ ἐντολαί του, διότι κάθε τι ποὺ ἔχει ἀναγεννηθῇ ἀπὸ τὸν Θεόν, νικᾷ τὸν κόσμον, ὁ ὁποῖος μᾶς γίνεται ἐμπόδιον μὲ τὴν ἀντίδρασίν του εἰς τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ νίκη, ποὺ ἐνίκησεν ὁριστικῶς τὸν κόσμον, ἡ πίστις μας, ποὺ εἶναι φῶς διαλῦον τὴν ἐν τῷ κόσμῳ πλάνην καὶ δύναμις νέας πνευματικῆς καὶ ἁγίας ζωῆς ἀντιθέτου πρὸς τὴν φαυλότητα τοῦ κόσμου. ⁵ Ποῖος ἄλλος νικᾷ τὰ θέλγητρα καὶ ἐν γένει τὴν ἀντίδρασιν καὶ τὸν κατὰ τῆς ἀληθείας πόλεμον τοῦ κόσμου παρὰ μόνον ἐκεῖνος, ποὺ μὲ πραγματικὴν ἀφοσίωσιν πιστεύει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; ⁶ Μὴν ἀκούετε τί σᾶς λέγουν περὶ τοῦ Ἰησοῦ τὰ ὄργανα τῆς πλάνης. Αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἦλθε καὶ ἐφανερώθη ὡς Μεσσίας διὰ τοῦ βαπτίσματός του εἰς τὸ ὕδωρ, ὅπου ὁ Πατὴρ διεκήρυξεν αὐτὸν Υἱόν του ἀγαπητόν, καὶ διὰ τοῦ αἵματός του, ποὺ τὸ προσέφερεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ θυσίαν, τὴν ὁποίαν ἐδέχθη ὁ Πατήρ του, ὅπως ἐφάνη καὶ ἀπὸ τὰ σημεῖα ποὺ ἐπηκολούθησαν, διὰ τὰ ὁποῖα οἱ παριστάμενοι τὸν ὡμολόγησαν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς διεκηρύχθη εἰς τὸν Ἰορδάνην καὶ εἰς τὸν Γολγοθὰν Θεάνθρωπος Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Δὲν ἐφανερώθη Μεσσίας διὰ τοῦ βαπτίσματός του μόνον, ἀλλὰ διὰ τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου του. Ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι μάρτυς, ποὺ δίδει μαρτυρίαν. Εἶναι δὲ ἡ μαρτυρία αὕτη τοῦ Πνεύματος ἔγκυρος, διότι τὸ Πνεῦμα εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. ⁷ Διότι τρεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ μαρτοροῦν εἰς τὸν οὐρανὸν περὶ τοῦ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Μαρτυροῦν δηλαδὴ ὁ Πατήρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ οἰ τρεῖς αὐτοὶ εἶναι ἕν, διότι ἔχουν μίαν φύσιν καὶ οὐσίαν. ⁸ Καὶ τρεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ μαρτυροῦν εἲἰς τὴν γῆν, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διὰ τῶν θαυμάτων του καὶ τῶν χαρισμάτων του καὶ τῶν ἀποκαλύψεών του· μαρτυρεῖ καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ· μαρτυρεῖ καὶ τὸ αἷμα του καὶ ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ θάνατός του. Καὶ τὰ τρία ταῦτα δι’ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ εἶναι μάρτυρες. Μαρτυροῦν δηλαδὴ περὶ τοῦ Χριστοῦ. ⁹ Ἐὰν δεχώμεθα ὡς ἀξιόπιστον τὴν μαρτυρίαν τῶν ἀνθρώπων, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ δεχθῶμεν τὴν μαρτυρίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει ἀσυγκρίτως μεγαλύτερον κῦρος. Διότι πράγματι ἡ μαρτυρία αὐτὴ τῶν τριῶν ἐπὶ γῆς μαρτύρων εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἀξιόπιστος μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἔχει δώσει περὶ τοῦ Υἱοῦ του. ¹⁰ Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύῃ εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν μαρτυρίαν τοῦ Θεοῦ μέσα του, διότι διὰ τῆς ἐπακολουθούσης χριστιανικῆς πεῖρας ἀποκτᾷ καὶ ἐσωτερικὴν μαρτυρίαν καὶ πληροφορίαν. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ δὲν πιστεύῃ εἰς τὸν Θεόν, τὸν ἔχει κάμει ψεύστην καὶ ἀναξιόπιστον, διότι δὲν ἔχει πιστεύσει εἰς τὴν μαρτυρίαν, τὴν ὁποίαν μίαν φορὰν γιὰ πάντα ἔχει δώσει ὁ Θεὸς διὰ τὸν Υἱόν του. ¹¹ Καὶ αὕτη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς ἠμᾶς τοὺς πιστοὺς ζωὴν αἰώνιον. Καὶ ἡ ζωὴ αὕτη ὑπάρχει ἐν τῷ Υἱῷ του καὶ διὰ τῆς ἑνώσεως μετὰ τοῦ Υἱοῦ του μεταδίδεται εἰς τοὺς πιστούς. ¹² Ἐκεῖνος, ποὺ εἶναι ἐνωμένος διὰ τῆς πίστεως μὲ τὸν Υἱὸν καὶ ἔχει αὐτὸν ὡς ἴδικόν του, ἔχει τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν. Ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχει τὴν ζωήν. ¹³ Ἔγραψα αὐτὰ περὶ τῆς ζωῆς, τὴν ὁποίαν λαμβάνομεν διὰ τῆς πίστεως καὶ ἑνώσεώς μας μετὰ τοῦ Ἰησοῦ. Τὰ ἔγραψα εἰς σᾶς, ποὺ πιστεύετε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ γνωρίζετε μὲ πλήρη βεβαιότητα, ὅτι ἔχετε ζωὴν αἰώνιον καὶ διὰ νὰ μένετε στηριγμένοι εἰς τὴν πίστιν πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. ¹⁴ Καὶ ἡ πεποίθησις, ὅτι διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἔχομεν ζωὴν αἰώνιον, μᾶς ἐμπνέει παρρησίαν καὶ θάρρος πρὸς τὸν Θεόν, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀπευθυνόμεθα καὶ ὁμιλοῦμεν μὲ οἰκειότητα καὶ ἐλευθερίαν. Ἀπόδειξις δὲ περὶ τοῦ ὅτι πράγματι ἔχομεν τὴν παρρησίαν καὶ τὸ θάρρος αὐτό, εἶναι τὸ ὅτι, ἐὰν ζητοῦμεν κάτι σύμφωνον πρὸς τὸ θέλημά του, μᾶς εἰσακούῃ. ¹⁵ Καὶ ἐφ’ ὅσον γνωρίζομεν, ὅτι μᾶς εἰσακούει εἰς ὅ,τι τοῦ ζητοῦμεν, γνωρίζομεν, ὅτι διὰ τῶν προσευχῶν μας θὰ ἐπιτύχωμεν ἀσφαλῶς καὶ εἶναι σὰν νὰ τὰ ἔχωμεν ἀπὸ τώρα καὶ τὰ αἰτήματά μας ἐκεῖνα, ποὺ τοῦ ἔχομεν ζητήσει καὶ πρόκειται νὰ πραγματοποιηθοῦν εἰς τὸ μέλλον. ¹⁶ Ἐὰν ἴδῃ κανεὶς τὸν ἀδελφόν του Χριστιανὸν νὰ ἁμαρτάνῃ ἁμαρτίαν, ποὺ δὲν ἐπιφέρει πνευματικὸν θάνατον, θὰ ζητήσῃ παρὰ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν ὁ Θεὸς ζωήν· ἐννοῶ ὅτι θὰ δώσῃ ὁ Θεὸς ζωὴν εἰς ἐκείνους, ποὺ ἁμαρτάνουν μὴ θανάσιμα ἁμαρτήματα. Ὑπάρχει ἁμαρτία, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸν πνευματικὸν θάνατον. Δὲν συνιστῶ διὰ τὴν θανάσιμον αὐτὴν ἁμαρτίαν νὰ παρακαλέσῃ κανεὶς τὸν Θεόν. ¹⁷ Πᾶσα παράβασις καθήκοντος εἶναι ἁμαρτία· ἀλλ’ ὑπάρχει καὶ ἁμαρτία, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ εἰς τὸν πνευματικὸν θάνατον. ¹⁸ Γνωρίζομεν δὲ καλῶς ὅτι καθένας, ποὺ ἔχει ἀναγεννηθῆ ἀπὸ τὸν Θεόν, δὲν ἁμαρτάνει, ἀλλ’ ἐκεῖνος, ποὺ ἀνεγεννήθη ἀπὸ τὸν Θεόν, φυλάττει τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ ὁ πονηρός, ποὺ ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ἁμαρτίαν, δὲν τὸν θίγει καὶ δὲν ἔχει καμμίαν δύναμιν ἐπ’ αὐτοῦ. ¹⁹ Ἠξεύρομεν καλά, ὅτι καταγόμεθα ἀπὸ τὸν Θεόν καὶ ὅλοι οἰ μακρὰν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι εὑρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν καὶ ἐπίδρασιν τοῦ πονηροῦ πνεύματος. ²⁰ Γνωρίζομεν δὲ καλῶς, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει ἔλθει καὶ ἔχει δώσει εἰς ἡμᾶς τοὺς πιστοὺς διάνοιαν ἱκανὴν διὰ νὰ γνωρίζωμεν τὸν ἀληθινὸν Θεόν· καὶ εἴμεθα ἐνωμένοι μὲ τὸν ἀληθινὸν Θεόν διὰ τοῦ Υἱοῦ του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος.

²⁰ Εάν όμως κανείς πη ότι αγαπώ τον Θεόν και συγχρόνως μισή τον αδελφόν του, είναι ψεύστης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφόν του, τον οποίον είδε και βλέπει κάθε ημέραν, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεόν, τον οποίον ποτέ δεν έχει ίδει· ²¹ Και αυτήν την εντολήν έχομεν πάρει από αυτόν· εκείνος που αγαπά τον Θεόν να αγαπά και τον αδελφόν του.



¹ Καθένας που έχει την αληθινήν και ενεργόν πίστιν, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος λυτρωτής, έχει γεννηθή πνευματικώς από τον Θεόν και καθένας που αγαπά τον Θεόν, ο οποίος τον έχει γεννήσει πνευματικώς, αγαπά και τον αδελφόν του, που έχει γεννηθή από τον ίδιον Θεόν Πατέρα. ² Με τούτο εδώ το γεγονός γνωρίζομεν, ότι αγαπώμεν ειλικρινώς τα τέκνα του Θεού, όταν αγαπώμεν τον Θεόν με όλην μας την δύναμιν και αγωνιζόμεθα να τηρούμεν τας εντολάς του. ³ Διότι αυτή είναι η προς τον Θεόν ειλικρινής αγάπη, να τηρούμεν τας εντολάς του και αι εντολαί του δεν είναι καταθλιπτικαί και ακατόρθωτοι. ⁴ Διότι καθένας, που έχει αναγεννηθή από τον Θεόν, νικά τον αμαρτωλόν κόσμον, ο οποίος παρεμβάλλει δυσκολίας εις την τήρησιν του θείου θελήματος. Και αυτή είναι η νίκη, η οποία ενίκησε τον κόσμον της αμαρτίας, η πίστις ημών, (η οποία καταλύει την αμαρτίαν και οδηγεί στον δρόμον της αρετής και της ζωής). ⁵ Ποιός δε είναι εκείνος, που νικά πράγματι τον κόσμον των απατηλών τέρψεων και αμαρτιών, παρά μόνον εκείνος, που αδίστακτα πιστεύει, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, που ενηνθρώπησε δια την σωτηρίαν των ανθρώπων; ⁶ Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λογος του Θεού, που ήλθε εις την γην ως άνθρωπος και απεδείχθη ως Μεσσίας δια του βαπτίσματος στο ύδωρ του Ιορδάνου, όπου εμαρτυρήθη από τον Πατέρα ως Υιός του αγαπητός και δια του αίματός του, που προσέφερε ως θυσίαν προς τον Θεόν δια την σωτηρίαν ημών. Και δεν απεδείχθη Μεσσίας δια του βαπτίσματος μόνον, αλλά και δια του αίματός του, που έχυσε ως θυσίαν επάνω στον σταυρόν. Αλλά και το Αγιον Πνεύμα είναι εκείνο, που μαρτυρεί περί αυτού και η μαρτυρία αυτή είναι απολύτως αληθινή, διότι το Πνεύμα το Αγιον είναι αυτή αύτη η αλήθεια. ⁷ Διότι τρεις είναι εκείνοι, οι οποίοι μαρτυρούν στον ουρανόν και λέγουν πάντοτε την απόλυτον και καθαράν αλήθειαν, ο Πατήρ, ο Λογος και το Αγιον Πνεύμα. Και αυτοί οι τρεις είναι ένα, διότι έχουν την αυτήν φύσιν και ουσίαν. ⁸ Και τρεις είναι εκείνοι, που μαρτυρούν κάτω εις την γην· το Αγιον Πνεύμα με τας προφητείας και αποκαλύψεις, το βάπτισμα του Χριστού στο ύδωρ του Ιορδάνου και το αίμα του Χριστού, που εχύθη κατά την σταυρικήν θυσίαν. Και τα τρία αυτά μαρτυρούν δια το ένα και το αυτό γεγονός, δια τον Ιησούν Χριστόν ως Θεάνθρωπον λυτρωτήν. ⁹ Εάν δε δεχώμεθα ως αληθηνήν την μαρτυρίαν των ανθρώπων, οι οποίοι ως άνθρωποι πιθανόν και να πλανώνται, ακόμη περισσότερον και χωρίς κανένα δισταγμόν πρέπει να δεχθώμεν την μαρτυρίαν του Θεού, επειδή αυτή είναι ασυγκρίτως ανωτέρα από την μαρτυρίαν των ανθρώπων· διότι η παρά πάνω μαρτυρία είναι η απολύτως αξιόπιστος μαρτυρία του Θεού, την οποίαν έχει δώσει, κατά τον πλέον επίσημον τρόπον περί του Υιού του. ¹⁰ Εκείνος δε που πιστεύει αδίστακτα στον Υιόν του Θεού, έχει αυτήν την μαρτυρίαν μέσα του, επικυρωμένην και από την προσωπικήν του πείραν ως πιστού Χριστιανού. Εκείνος όμως που δεν πιστεύει στον Θεόν, είναι σαν να έχη κάμει αυτόν ψεύστην και ανάξιον εμπιστοσύνης, διότι δεν έχει πιστεύσει εις την επίσηνος μαρτυρίαν, την οποίαν έχει δώσει ο Θεός περί του Υιού του. ¹¹ Και αυτή είναι η μεγάλη μαρτυρία του Θεού, ότι αυτός έδωκεν εις ημάς τους πιστούς ζωήν αιώνιον. Και αυτή η αιώνιος και μακαρία ζωή υπάρχει στον Υιόν του και μεταδίδεται δια του Υιού του εις όσους πιστεύουν εις αυτόν. ¹² Διότι πράγματι εκείνος που έχει εις την καρδίαν του τον Υιόν και είναι ενωμένος με αυτόν δια της πίστεως, έχει την μαρτυρίαν και την αιωνίαν ζωήν. Εκείνος όμως που δεν έχει μέσα του τον Υιόν του Θεού, δεν έχει την αιωνίαν ζωήν. ¹³ Εγραψα αυτά εις σας, που πιστεύετε με όλην σας την καρδίαν στο όνομα του Υιού του Θεού, δια να γνωρίσετε καλά, ότι έχετε αιωνίαν ζωήν και δια να πιστεύσετε ακόμη περισότερον και σταθερότερον στο όνομα του Υιού του Θεού. ¹⁴ Και αυτή η πίστις είναι το θάρρος και η παρρησία, που έχομεν προς τον Θεόν, που εκδηλώνεται και στο γεγονός, ότι εάν του ζητούμεν κάτι σύμφωνον προς το θέλημά του, ακούει την προσευχήν μας και εκπληρώνει το αίτημά μας. ¹⁵ Και εφ' όόσον γνωρίζομεν καλά και είμεθα βέβαιοι ότι μας ακούει εις ο,τι ηθέλαμεν ζητήσει από αυτόν, γνωρίζομεν επίσης καλά, ότι έχομεν και τα αιτήματα που εζητήσαμεν από αυτόν δια της προσευχής (εφ' όσον βέβαια αυτά είναι σύμφωνα με το άγιον θέλημα του). ¹⁶ Εάν κανείς ίδη τον αδελφόν του να διαπράττη αμαρτίαν, η οποία δεν φέρει πνευματικόν θάνατον, θα ζητήση από τον Θεόν δια της προσευχής και θα δώση ο Θεός εις αυτόν ζωήν· δηλαδή θα δώση άφεσιν και ζωήν, εις εκείνους που περιπίπτουν εις μη θανάσιμα αμαρτήματα. Υπάρχει αμαρτία, η οποία οδηγεί προς τον πνευματικόν θάνατον· δεν λέγω και δεν προτρέπω να παρακαλέση κανείς τον Θεόν δια την θανάσιμον και αθεράπευτον πλέον αυτήν αμαρτίαν. ¹⁷ Καθε αδικία, και η πλέον μικρά παράβασις του θείου θελήματος, είναι αμαρτία. Αλλ' υπάρχει και αμαρτία, που οδηγεί προς τον πνευματικόν θάνατον. ¹⁸ Γνωρίζομεν δε καλά, ότι καθένας που έχει αναγεννηθή από τον Θεόν, αγωνίζεται επιτυχώς κατά της αμαρτίας και δεν αμαρτάνει. Αλλά προφυλάσσει τον ευατόν του από την αμαρτίαν εκείνος, που έχει αναγεννηθή από τον Θεόν, και ο πονηρός δεν τον θίγει ούτε και έχει καμμίαν εξουσίαν επάνω εις αυτόν. ¹⁹ Εχομεν βεβαίαν την πληροφορίαν της συνειδήσεως ότι ημείς οι πιστοί είμεθα από τον Θεόν, ενώ εξ αντιθέτου όλοι οι μακράν του Θεού, οι άνθρωποι του αμαρτωλού κόσμου, είναι βυθισμένοι μέσα εις την πονηρίαν και ευρίσκονται κάτω από την εξουσίαν του πονηρού. ²⁰ Γνωρίζομεν δε καλά, ότι ο Υιός του Θεού έχει έλθει και μας έδωσε νουν φωτισμένον και ικανόν να γνωρίζωμεν τον αληθινόν Θεόν. Είμεθα δε και ζώμεν μέσα στον αληθινόν Θεόν, δια του Υιού του, του Ιησού Χριστού. Και αυτός, ο Ιησούς Χριστός, είναι ο αληθινός Θεός, και η αιώνιος ζωή και η ανεξάντλητος πηγή της αιωνίας ζωής.

¹ Καὶ εὐθέως ἐπὶ τὸ πρωῒ συμβούλιον ποιήσαντες οἱ ἀρχιερεῖς μετὰ τῶν πρεσβυτέρων καὶ γραμματέων καὶ ὅλον τὸ συνέδριον, δήσαντες τὸν Ἰησοῦν ἀπήνεγκαν καὶ παρέδωκαν τῷ Πιλάτῳ. ² καὶ ἐπηρώτησεν αὐτὸν ὁ Πιλᾶτος· Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· Σὺ λέγεις. ³ καὶ κατηγόρουν αὐτοῦ οἱ ἀρχιερεῖς πολλά, αὐτὸς δὲ οὐδὲν ἀπεκρίνατο. ⁴ ὁ δὲ Πιλᾶτος πάλιν ἐπηρώτα αὐτὸν λέγων· Οὐκ ἀποκρίνῃ οὐδέν; ἴδε πόσα σου καταμαρτυροῦσιν. ⁵ ὁ δὲ Ἰησοῦς οὐκέτι οὐδὲν ἀπεκρίθη, ὥστε θαυμάζειν τὸν Πιλᾶτον. ⁶ Κατὰ δὲ ἑορτὴν ἀπέλυεν αὐτοῖς ἕνα δέσμιον ὅνπερ ᾐτοῦντο. ⁷ ἦν δὲ ὁ λεγόμενος Βαραββᾶς μετὰ τῶν συστασιαστῶν δεδεμένος, οἵτινες ἐν τῇ στάσει φόνον πεποιήκεισαν. ⁸ καὶ ἀναβοήσας ὁ ὄχλος ἤρξατο αἰτεῖσθαι καθὼς ἀεὶ ἐποίει αὐτοῖς. ⁹ ὁ δὲ Πιλᾶτος ἀπεκρίθη αὐτοῖς λέγων· Θέλετε ἀπολύσω ὑμῖν τὸν βασιλέα τῶν Ἰουδαίων; ¹⁰ ἐγίνωσκε γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παραδεδώκεισαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς. ¹¹ οἱ δὲ ἀρχιερεῖς ἀνέσεισαν τὸν ὄχλον ἵνα μᾶλλον τὸν Βαραββᾶν ἀπολύσῃ αὐτοῖς. ¹² ὁ δὲ Πιλᾶτος ἀποκριθεὶς πάλιν εἶπεν αὐτοῖς· Τί οὖν θέλετε ποιήσω ὃν λέγετε τὸν βασιλέα τῶν Ἰουδαίων; ¹³ οἱ δὲ πάλιν ἔκραξαν· Σταύρωσον αὐτόν. ¹⁴ ὁ δὲ Πιλᾶτος ἔλεγεν αὐτοῖς· Τί γὰρ ἐποίησε κακόν; οἱ δὲ περισσοτέρως ἔκραξαν· Σταύρωσον αὐτόν. ¹⁵ ὁ δὲ Πιλᾶτος βουλόμενος τῷ ὄχλῳ τὸ ἱκανὸν ποιῆσαι, ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, καὶ παρέδωκε τὸν Ἰησοῦν φραγελλώσας ἵνα σταυρωθῇ.

¹ Καὶ ἀμέσως μόλις ἔγινε πρωΐ, ἔκαναν σύσκεψιν οἱ ἀρχιερεῖς μὲ τοὺς προεστοὺς καὶ γραμματεῖς καὶ ὅλον τὸ συνέδρων περὶ τοῦ πῶς ἔπρεπε νὰ ἐνεργήσουν πλησίον τοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ρώμης. Καὶ μετὰ τὴν σύσκεψιν αὐτήν, ἀφοῦ ἔδεσαν τὸν Ἰησοῦν, τὸν ἔφεραν καὶ τὸν παρέδωκαν εἰς τὸν Πιλᾶτον, κατηγοροῦντες αὐτὸν ὡς ἀντάρτην καὶ ὡς σφετεριζόμενον τὸ ἀξίωμα τοῦ βασιλέως τῶν Ἰουδαίων. ² Καὶ τὸν ἠρώτησεν ὁ Πιλᾶτος· Σὺ εἶσαι ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη καὶ τοῦ εἶπε· Σὺ λέγεις, ὅτι εἶμαι βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων· ἡ βασιλεία μου ὅμως δὲν εἶναι, ὅπως τὴν ἐννοεῖς σὺ καὶ οἱ κατήγοροί μου. ³ Καὶ ἐπειδὴ ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Πιλᾶτος ἐπείσθη, ὅτι ἡ κατηγορία αὐτὴ ἦτο ἀβάσιμος, οἱ ἀρχιερεῖς τὸν κατηγόρουν καὶ διὰ πολλὰ ἄλλα. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἀπεκρίθη τίποτε. ⁴ Ὁ δὲ Πιλᾶτος πάλιν τὸν ἠρώτησε καὶ εἶπε· Δὲν ἀποκρίνεσαι τίποτε; Κύττα, πόσας κατηγορίας μαρτυροῦν ἐναντίον σου. Δὲν ἀπολογεῖσαι τίποτε δι’ αὐτάς; ⁵ Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀπεκρίθη πλέον τίποτε, ὥστε ἐθαύμαζεν ὁ Πιλᾶτος διὰ τὴν γαλήνην καὶ τὴν ἀταραξίαν, τὴν ὁποίαν ἐδείκνυεν εἱς στιγμάς, ποὺ τόσον ἐκινδύνευεν αὐτὴ ἡ ζωή του. ⁶ Εἰς κάθε ἑορτὴν δὲ τοῦ πάσχα συνήθιζεν ὁ ἡγεμὼν νὰ ἀφίνῃ ἐλεύθερον πρὸς χάριν των ἕνα φυλακισμένον, ὅποιον θὰ ἐζήτουν. ⁷ Ἠτο δὲ ἕνας, ποὺ ἐλέγετο Βαραββάς, δεμένος καὶ φυλακισμένος μὲ τοὺς στασιαστάς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν γνωστὴν κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας στάσιν εἶχαν κάμει φόνον. ⁸ Καὶ ἐφώναξε δυνατὰ τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ ἄρχισε νὰ ζητῇ ἀπὸ τὸν Πιλᾶτον ἐκεῖνο, ποὺ πάντοτε ἐσυνήθιζε νὰ τοὺς κάνη, δηλαδὴ νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ ἕνα δέσμιον. ⁹ Ὁ δὲ Πιλᾶτος ἀπεκρίθη εἰς αὐτοὺς καὶ εἶπε· Θέλετε νὰ σᾶς ἐλευθερώσω τὸν βασιλέα τῶν Ἰουδαίων; ¹⁰ Καὶ τοὺς ἐπρότεινε νὰ ἐλευθερώσῃ τὸν Ἰησοῦν, διότι ἐγνώριζεν, ὅτι ἕνεκα φθόνου τὸν εἶχαν παραδώσει οἱ ἀρχιερεῖς. ¹¹ Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς ἔφεραν ἄνω κάτω τὸν ὄχλον καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ μᾶλλον τὸν Βαραββάν. ¹² Ὁ Πιλᾶτος δὲ ἀπεκρίθη πάλιν καὶ τοὺς εἶπε· Τί λοιπὸν θέλετε νὰ κάμω αὐτόν, τὸν ὁποῖον σεῖς ὀνομάζετε βασιλέα τῶν Ἰουδαίων; ¹³ Αὐτοὶ δὲ πάλιν ἐφώναξαν· Σταύρωσέ τον. ¹⁴ Ὁ Πιλᾶτος ὅμως τοὺς ἔλεγε· Δὲν ἠμπορῶ νὰ τὸν δικάσω εἰς θάνατον. Διότι ποῖον κακὸν ἔπραξεν; Αὐτοὶ δὲ περισσότερον ἐφώναξαν· σταύρωσέ τον. ¹⁵ Ὁ δὲ Πιλᾶτος, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἰκανοποιήσῃ καὶ εὐχαριστήσῃ τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, τοὺς ἠλευθέρωσε τὸν Βαραββὰν καὶ ἀφοῦ διέταξε νὰ μαστιγώσουν τὸν Ἰησοῦν, παρέδωσεν αὐτὸν διὰ νὰ σταυρωθῇ.

¹ Και αμέσως το πρωϊ έκαμαν την επίσημον νομικήν συνεδρίασιν οι αρχιερείς με τους πρεσβυτέρους και τους γραμματείς και όλους τους συνέδρους και αφού κατεδίκασαν τον Ιησούν, τον έδεσαν, τον έφεραν και τον παρέδωσαν ως εγκληματίαν άξιον θανάτου στον Πιλάτον. ² Και τον ηρώτησε ο Πιλάτος έπειτα από τις κατηγορίες που είχε ακούσει εναντίον του εκ μέρους των Εβραίων· “συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;” Αποκριθείς δε ο Ιησούς του είπεν· “συ λέγεις, ότι είμαι βασιλεύς των Ιουδαίων”. ³ Και οι αρχιερείς επέμειναν να κατηγορούν αυτόν δια πολλά εγκλήματα, άξια θανάτου. Αυτός όμως δεν έδιδε καμμίαν απόκρισιν. ⁴ Ο δε Πιλάτος πάλιν τον ηρώτησε λέγων· “δεν αποκρίνεσαι τίποτε; Κυτταξε, πόσα αυτοί καταθέτουν εναντίον σου”! ⁵ Ο δε Ιησούς δεν απεκρίθη πλέον τίποτε, ώστε ο Πιλάτος να θαυμάζη (διότι τον έβλεπε να μη προσφεύγη εις απολογίαν και διαμαρτυρίας εναντίον των κατηγόρων του). ⁶ Καθε δε εορτήν του πάσχα ο ηγεμών εσυνήθιζε να απολύη προς χάριν αυτών ένα φυλακισμένον, εκείνον που θα εζητούσαν. ⁷ Υπήρχε δε εις την φυλακήν κάποιος λεγόμενος Βαραββάς, δεμένος μαζή με τους στασιαστάς, οι οποίοι εις την γνωστήν ανταρσίαν είχαν διαπράξει φόνον. ⁸ Και εκραύγασε δυνατά ο όχλος και ήρχισαν να ζητούν από τον Πιλάτον να απολύση ένα δέσμιον, όπως πάντοτε εσυνήθιζε να κάμνη εις αυτούς. ⁹ Ο δε Πιλάτος απήντησε και τους είπε· “Θελετε να απολύσω προς χάριν σας τον βασιλέα των Ιουδαίων;” ¹⁰ Και επρότεινε τούτο, διότι εγνώριζεν, ότι ένεκα φθόνου τον είχαν παραδώσει οι αρχιερείς. ¹¹ Οι δε αρχιερείς εξεσήκωσαν και έπεισαν τον όχλον να ζητήση όπως απολύση, κατά προτίμησίν των, τον Βαραββάν. ¹² Ο δε Πιλάτος (ο οποίος ένεκα της δειλείας του ήθελε να απολύση τον Χριστόν κατά χάριν και όχι διότι τον ευρήκε αθώον) απεκρίθη πάλιν και τους είπε· “τι λοιπόν θέλετε να κάμω αυτόν, που τον ονομάζετε βασιλέα των Ιουδαίων; ¹³ Εκείνοι δε πάλιν έκραξαν· “σταύρωσέ τον”. ¹⁴ Ο δε Πιλάτος έλεγε εις αυτούς· “διατί θέλετε τον θάνατόν του;” Τι κακόν έκαμε; Αυτοί ομως εφώναζαν δυνατώτερα· “σταύρωσέ τον”. ¹⁵ Ο δε Πιλάτος επειδή ήθελε να ικανοποιήση τον όχλον, απελευθέρωσε τον Βαραββάν και τον Ιησούν, αφού πρώτον διέταξε να τον μαστιγώσουν με το φραγγέλιον, τον παρέδωσε, δια να σταυρωθή, (χωρίς να υποπτεύεται ότι θα προσεφέρετο η μεγάλη λυτρωτική θυσία υπέρ των ανθρώπων).